حامدرحیمی پنجکی

آشنایی با ورزش تای چی و قوانین و فواید آن

سالهاست که فواید انجام ورزش تای چی میلیون ها نفر را علاقه مند به انجام آن ساخته است ، از سلامت قلب و روح تا رفع انواع مشکلات جسمی و از بین بردن کامل استرس بخشی از تاثیرات مثبت این ورزش چینی است که در ادامه این بخش از بررسی رشته های ورزشی در نمناک به تعریف و بررسی آن خواهیم پرداخت.

ورزش تای چی چیست؟

ورزش تای چی از زمان چین باستان وجود داشته و انجام 12 هفته متداول این ورزش بیش از 1000 سال است که مورد تمرین قرار گرفته که شامل نفسی عمیق و حرکات تند و کند است و برای همه ی افراد با هر اندامی مناسب است.در این هنر رزمی، به جای عضلات، تاکید بر پرورش ذهن است، زیرا ذهن را می توان فراسوی محدودیت زمان و مکان، تا بی نهایت گسترش داد. در تحقیقات اخیر نشان داده شده که این ورزش می تواند به عنوان مکمل درمان افسردگی محسوب شود و به عنوان نوعی ورزش درمانی شناخته شود و محققان بر این باورند افرادی که از رفتن به روانپزشک اجتناب می کنند TAICHI برای آن ها بسیار موثر است. نتایج مطالعاتی که در روزنامه روانپزشکی ثبت شده مضمون بر این است که 50 نفر از افراد بیماری را استخدام کرده اند که 17 نفر از آن ها در گروه TAICHI و 14 نفر از آن ها در گروه مباحثی پیرامون کاهش استرس و افسردگی و 19 نفر هم تحت کنترل بودن ، بعد از 12 هفته ارزشیابی ها نشان داد که گروه TAICHI نسبت به گروه های دیگر بهبود بیشتری داشته است.

تمام مواردی که باید درباره ورزش تای چی بدانید

چگونگی انجام ورزش تای چی

این ورزش وسیله ای است، برای نگه داشتن وضع بدن در حالت طبیعی و جلوگیری و بهبود امراض. شامل تمرین های بدنی نرم و ساده که به طور معمول به هنگام صبح و به صورت گروهی انجام می شود.بر خلاف سایر رشته های رزمی که حرکاتی سخت و خشن دارند، تکنیک ها در هنر رزمی تای چی نرم، ملایم و شناور اجرا می شوند و به اعمال نیرو، بیش از انجام حرکات خشن و قدرتمندانه تاکید دارند.

اجزا و مراحل انجام ورزش تای چی

یک کلاس تای چی ممکن است چندین قسمت که در ادامه بخش ورزش نمناک می خوانید را شامل می شود:

گرم کردن بدن: مثل تمام رشته های ورزشی دیگر تای چی هم با گرم کردن آغاز می شود ؛ حرکات آسان و ساده ای نظیر چرخاندن شانه ها، چرخاندن سر به طرفین یا حرکت چمباتمه به شما کمک می کنند تا بدن تان را گرم کنید و روی تنفس و بدن خود مترکز شوید.

فرم های تای چی ؛ آموزش و تمرین :چیزی شبیه به ورزش های رزمی مثل تکواندو که بخشی از ان را فرم ها تشکیل می دهد فرم های رشته ورزشی تای چی هم مجموعه ای از حرکات هستند که فرم های کوتاه دربردارنده ی حرکات کمتری هستند و فرم های بلند دربردارنده ی صدها حرکت می باشند.یک فرم کوتاه با حرکات کوچک تر و آهسته تر معمولا در ابتدای کار و به خصوص به سالمندان و افرادی که تناسب اندام مناسب و خوبی ندارند توصیه می شود.

کی کونگ یا چی کونگ: این بخش کلام به معنای "ترویج انرژی زندگی" است در واقع چند دقیقه تنفس آهسته است که گاه با انجام حرکات ورزشی همراه می شود. براساس کتب شرقی فلسفه ی چی کونگ آرامش ذهن و به جریان انداختن انرژی مناسب در بدن است ، حالتی که می توان در حالت ایستاده، نشسته یا خوابیده انجام داد.

امسال چین ورزش تای چی را به عنوان فرهنگ تاریخی خود معرفی کردو مطالعات اخیر نشان داده تایچی در بهبود کمر درد ، آرتروز ، گردن درد و سردرد های شدیدی مثل میگرن موثر است .

حرکات هماهنگ تای چی، جسم و روح را متحول ساخته، در نتیجه کارایی ما را در زندگی بالا می برد.

تای چی می تواند در افزایش قدرت بالا تنه و پایین تنه مؤثر باشد. اگر تای چی به طور مداوم انجام شود می توان آن را با تمرینات استقامت و پیاده روی تند قیاس نمود.

ورزش در درمان بسیاری از بیماری ها حتی بهتر از دارو عمل می کند زیرا به فرد انگیزه و نشاط می دهد و این نشاط وی را از افسردگی و ناراحتی های بیماری محفوظ نگه می دارد.

ورزش تای چی چوان چه فوایدی دارد؟

تای چی قادر است تا بیماری های شدید، مزمن و حتی ژنتیکی را درمان کند. همچنین تمرینات تای چی می تواند استخوان ها، ماهیچه ها و مفاصل را قوی کند.

به عقیده چینی های باستان این ورزش باعث طول عمر، افزایش سلامتی و آرامش روان، کاهش قند خون و کاهش التهاب ها می شود.

تای چی می تواند در افزایش انعطاف پذیری و تقویت قدرت و استقامت قسمت های فوقانی و تحتانی بدن تأثیرگذار باشد.

تای چی تعادل را بهبود می بخشد و مطابق با برخی از تحقیقات، از زمین خوردن جلوگیری می کند.

در سال 1973 فدراسیون جهانی تکواندو (WTF) با حضور 18 کشور شکل گرفت تا به صورتی نظام مندتر از فعالیت های مربوط به تکواندو در سراسر جهان حمایت کند. در ادامه با تاریخچه تکواندو همراه ما باشید.

قدمت این رشته به گواهی دیوارنگاره ها و نقاشی های به جا مانده در مقبره های «کاگجوچونگ» و «مویونگ چانگ» در کره شمالی (منچوری غربی) به 20 قرن پیش می رسد. همین موجب شده تا تکواندو تاریخی کهن تر از سایر ورزشهای مرسوم در شرق آسیا مانند کاراته و کونگ فو داشته باشد.
شواهد قابل اعتمادی وجود دارد که شکل امروزین تکواندو از رشته های رزمی «سوباک که در دوران حکومت سلسله گوجوریو (37 ق.م تا 668 م) در شمال کره تمرین می شده، اقتباس شده است.

 

در سال 1973 فدراسیون جهانی تکواندو (WTF) با حضور 18 کشور شکل گرفت تا به صورتی نظام مندتر از فعالیت های مربوط به تکواندو در سراسر جهان حمایت کند. دو ماه پس از تشکیل فدراسیون جهانی، اولین دوره مسابقات تکواندو قهرمانی جهان در سئول برگزار گردید و از آن زمان تاکنون به صورت منظم هر دو سال یکبار برگزار می شود. اوزان زنان نیز از سال 1987 به این مسابقات افزوده گردید. مرکزیت فدراسیون جهانی تکواندو در کوکی ون واقع در سئول است.

تکواندو در ایران
ورزش تکواندو در سال 1347 به ایران وارد شد و در سال 1349 اولین کلاس آموزشی خود را با حدود 75 نفر شرکت کننده رسمیت داد. تکواندو ابتدا زیر نظر فدراسیون ورزشهای رزمی فعالیت می کرد اما پس از چند سال در سال 1352 به صورت فدراسیونی مستقل درآمد. اولین رئیس فدراسیون تکواندو سرهنگ سرشار بود. اولین حضور بین المللی تکواندو ایران مسابقات قهرمانی جهان در سال 1975 بود که در سئول کره جنوبی برگزار گردید و تیم ایران موفق به کسب یک مدال برنز توسط حسین بدیع زاده در وزن چهارم شد. اولین مسابقات رسمی در ایران به سال 1357 با عنوان قهرمانی کشور در سالن شهید افراسیابی برگزار شد. مسابقات قهرمانی آسیا اقیانوسیه هم از سال 1974 آغاز گردید که تیم ایران نخستین بار در سومین دوره این رقابت ها در سال 1978 حضور یافت که حاصل آن دو مدال نقره و پنج برنز و کسب عنوان سوم بود.
جام جهانی لیون در سال 2111  برای نخستین بار در تاریخ ورزش تکواندو با پشت سر نهادن کره جنوبی به مقام قهرمانی جهان دست یابد. از سال 1999 تاکنون در مسابقات جهانی و آسیایی همواره ایران پس از کره جنوبی قدرت دوم جهان و آسیا بوده است.
افتخارات تکواندو در عرصه جهانی، بازیهای آسیایی و المپیک باعث شده که این ورزش در کنار وزنه برداری و کشتی با اهمیت ترین رشته ورزشی در ایران باشد.
نخستین مدال های طلای ایران در مسابقات قهرمانی جهان توسط مجید افلاکی و هادی ساعی در سال 1999 بدست آمد. هادی ساعی درخشان ترین چهره تاریخ تکواندو ایران بوده است که علاوه بر کسب مدال طلا در رقابت های قهرمانی جهان (1999 و 2115) و کسب چهار نشان طلای رقابت های جام جهانی تکواندو در المپیک آتن موفق به کسب نخستین طلای تکواندو ایران در المپیک شد.
کلمه تکواندو از سه بخش تشکیل می شود:
   태 «تِ» = ضربه زدن دفاع کردن و شکستن توسط پا
   권 «کوان»= ضربه زدن دفاع کردن و شکستن توسط دست
   도 «دو» = راه و روش

کمربندهای تکواند:

زرد، سبز، آبی، قرمز، مشکی و کمربند مشکی از دان 1 تا دان 11 درجه بندی شده است.

لباس مسابقه:
1. هوگو:ضربه گیر که محافظ سینه و شکم است.
2. کلاه:محافظ سروصورت است.
3. ساق بند:محافظ ساقهای پاست.
4. نانشیم (بیضه بند):محافظ بیضه است.
5. ساعد بند:محافظ ساعدهای دست می باشد.

تمرینات مستقیم با استادان حرفه‌ای ورزش های رزمی

بدون اغراق می‌توان گفت اگر تنها یک جا، صرف هزینه برای کلاس‌های خصوصی ارزش داشته باشد، آن آموزش خصوصی ورزش های رزمی است. زیرا قرار است مهارت‌هایی را یاد بگیرید که امنیت شما را در جامعه تضمین می‌کند.

دفاع از خود یکی از هنر های رزمی پر طرفدار

دفاع شخصی از جمله هنرهای رزمی پرطرفداری است که خصوصاً در جهان امروز نیاز آن بیشتر احساس می‌شود. تفاوت ندارد چه سنی دارید، همه افراد ممکن است در موقعیت‌هایی قرار بگیرند که به منزله مرگ و زندگی آن‌ها باشد یا لااقل خطری جدی برای سلامتی آنان محسوب شود. گاهی حتی کودکان نیز از این خطر دور نیستند و از آن جایی که توان بدنی و تجربه کمتری نسبت به بزرگسالان دارند اتفاقاً بیشتر در معرض بحران هستند. در چنین شرایطی شرکت دردوره‌های آموزش دفاع شخصی می‌تواند یک برگ برنده باشد. در ادامه همراه ما بمانید تا درباره این برگ برنده بزرگ بیشتر بدانیم.



هنر دفاع از خود چه توانمندی‌هایی به شما می‌دهد؟

اولین سؤال این است که اصلاً شرکت در کلاس خصوصی دفاع شخصی چه مزیتی برای افراد دارد؟ به عبارتی دیگر شما با شرکت در این دوره‌ها چه مهارت‌هایی کسب می‌کنید؟

چند هنر رزمی را در قالب یک کلاس می‌آموزید
دفاع شخصی مجموعه‌ای از چند هنر رزمی متفاوت است. تکنیک‌هایی که در دوره‌های آموزش دفاع شخصی می‌آ‌موزید از رشته‌های مختلف مانند جوجیتسو، کیک بوکسینگ و ... تشکیل می‌شوند. به این ترتیب شما با یاد گرفتن دفاع شخصی ترکیبی از هنرهای رزمی گوناگون را فرا می‌گیرید.

به آمادگی جسمانی و تناسب اندام دست پیدا می‌کنید
بدون شک تمرینات دفاع شخصی به شما کمک می‌کنند از نظر جسمانی به آمادگی و تناسب اندام بهتری برسید. خصوصاً نظارت مستقیم مربی روی تمرینات شما باعث می‌شود در مدتی کوتاه نتیجه دلخواه خود را به دست آورید.



در کلاس خصوصی دفاع شخصی، خودباوری را در خود تقویت می‌کنید
کلاس‌های آموزش خصوصی دفاع شخصی تنها فنون رزمی را به شما نمی‌آموزند. بلکه به شما یاد می‌دهند چطور به روح خود، ذهن قوی و توانمندی‌هایتان اعتماد و باور عمیق داشته باشید. در این صورت اگر در موقعیتی پیچیده و خطرناک قرار بگیرید این خودباوری و اعتماد به نفس به کمک شما می‌آید تا راهکاری برای حل مسئله پیدا کنید.

می‌توانید ترس‌ها و استرس‌هایتان را مدیریت کنید
شکی نیست اولین واکنش طبیعی شما نسبت به خطر، ترس و استرس است. آموزش خصوصی دفاع شخصی ثابت می‌کند این ترس حتی می‌تواند کمک کننده باشد. اما به این شرط که بدانید چطور از آن استفاده کنید. در غیر اینصورت ترس و استرس مانند یک طناب محکم به دست و پای شما می‌پیچد و اجازه نمی‌دهد حتی یک قدم به سمت رها شدن از خطر بردارید. داشتن تسلط بر خود و کنترل استرس از جمله نتایج مثبتی است که دوره‌های دفاع شخص به همراه دارند.



آنچه در کلاس‌های آموزش خصوصی دفاع شخصی یاد می‌گیرید

در کلاس خصوصی دفاع شخصی سرفصل‌های مختلفی به شما آموزش داده می‌شود و مربی در تمام مراحل به طور مستقیم ناظر بر تمرینات شما خواهد بود. از جمله تکنیک‌ها و مواردی که در این کلاس‌ها می‌آموزید عبارتند از:

اصول و تکنیک‌های فرار
در این دوره‌ها تکنیک‌های فرار به شما آموزش داده می‌شوند تا در مواجهه با شرایط پرخطر ابتدا سعی در رها کردن خود داشته باشید. گلاویز شدن با مهاجم و درگیری تن به تن همیشه آخرین گزینه محسوب می‌شود. در کلاس خصوصی دفاع شخصی به شما یاد داده می‌شود چطور با پرت کردن حواس مهاجم، کمک خواستن از دیگران یا با استفاده از فنون رزمی، موقعیتی برای فرار ایجاد کرده و خود را رها کنید. 



فنون رزمی کاربردی
مربی به شما فنونی را می‌آموزد که به کمک آن‌ها می‌توانید خود را از خطر دور کنید. لازم نیست حتماً یک رزمی کار حرفه‌ای باشید تا بتوانید از این فنون استفاده کنید. آموزش خصوصی دفاع شخصی، آمادگی جسمانی خوب و آشنایی با چند تکنیک کاربردی و ساده را در پی دارد. به کمک این دو مورد می‌توانید در برخورد با افراد مهاجم، بدون این که دست و پای خود را گم کنید، از سلامتی‌تان محافظت نمایید.

چند تکنیک ساده رزمی که در کلاس خصوصی دفاع شخصی می‌آموزید

چند مورد از تکنیک‌هایی که در بخش قبل درباره آن‌ها صحبت شد عبارتند از:

از دست یا آرنج خود کمک بگیرید
استخوان آرنج یکی از سخت‌ترین بخش‌های بدن است. به همین دلیل یک ضربه محکم آرنج به گردن مهاجم می‌تواند او را برای لحظاتی از پا بیندازد. در کلاس خصوصی دفاع شخصی استفاده صحیح و کاربردی از این ضربه به شما نشان داده می‌شود.

به کشاله ران مهاجم ضربه بزنید
اگر مزاحمت توسط یک مرد برای شما ایجاد شده است می‌توانید از زانوی خود برای ضربه زدن به کشاله ران کمک بگیرید. به این ترتیب مزاحم برای لحظاتی کنترل خود را از دست می‌دهد و شما می‌توانید فرار کنید.



صورت و فک مهاجم را نشانه بگیرید
ضربه‌ای محکم به فک یا زیر گلوی مهاجم نیز می‌تواند کمک کننده باشد. البته مهم است از قبل این حرکات را بارها و بارها تمرین کرده باشید تا در شرایط واقعی بتوانید از آن استفاده کنید. این تمرین‌ها در کلاس‌های خصوصی تحت نظارت مربی انجام می‌شوند.

چه افرادی می‌توانند در دوره‌های آموزش خصوصی دفاع شخصی شرکت کنند؟

دوره‌های دفاع شخصی در سطوح مختلف از مبتدی تا پیشرفته ارائه می‌شوند. پس حتی اگر هیچ مهارت اولیه‌ای در زمینه هنرهای رزمی ندارید، باز هم جای نگرانی نیست. زیرا می‌توانید با کمک گرفتن از یک مربی خصوصی، از سطح مبتدی آموزش‌های خود را آغاز نمایید و با سرعت بسیار خوبی پیشرفت کنید.
هر چند شاید هزینه کلاس خصوصی دفاع شخصی بیشتر از دوره‌های عمومی یا پکیج‌های آنلاین باشد. اما برای شمایی که وقت اندکی دارید و دوست دارید سریعاً پیشرفت کنید و یا اگر می‌خواهید تحت نظارت کامل و مستقیم استادی حرفه‌ای آموزش ببینید، کلاس‌های خصوصی بهترین گزینه خواهند بود.

ووشو از دسته ورزش های گروهی رزمی و زیر مجموعه کونگ فو است. مهد رشد این ورزش، کشور چین است. ووشو سرچشمه تمام رشته های ورزشی رزمی است.ووشو در شیوه ها و سبک های مختلفی تعریف شده است که هر کدام تکنیک ها، تاکتیک ها و قواعد خاص خود را دارند. 

تفاوت سبک ها در واقع موجب تنوع در شیوه های مبارزه شده است؛ اما به طور کلی فلسفه آن طی 5000 سال پیشرفت تغییر نکرده است. ورزش ووشو فقط مفهوم حمله کردن و دفاع کردن را در بر نمی گیرد، بلکه برای رشد و پرورش بدن، ذهن و روح انجام می شود. 

ووشو از دو واژه وو (wu) و شو (shu) تشکیل شده است.وو در زبان چینی به صورت دو نویسه zhi به معنی دست کشیدن و Ge که نوعی سلاح جنگی قدیمی است، نوشته می شود.

نویسه wu در واقع از دست کشیدن از مبارزه و صلح می گوید؛ بنابراین ووشو علاوه بر تقویت سلامت بدن یک نوع تمرین برای ذهن و توجه به ارزش های اخلاقی است. 

برخلاف کونگ فو که هنوز بر سبک سنتی باقی مانده است، ووشو تغییرات زیادی کرده است. تغییراتی مانند دویدن روی دیوار و وارو زدن، چرخش 720 درجه حین حرکت تورنادو و پروانه چرخشی.

ووشو ابتدایی بر جا به جایی و پریدن با کمر صاف و بازوهای باز و بلند شدن از حالت دولا به کمک کف دست و بازو تاکید دارد.همچنین پرش با پای صاف مانند پرش کششی از روبرو و کنار و پرش هلالی رو به داخل و رو به بیرون.

افراد با استعداد پس از شش ماه می توانند پرش پروانه را یاد بگیرند. چنانچه در بخش ورزش و تناسب اندام نمناک اشاره شده است ووشو یک ورزش درونی و بیرونی برای ذهن و بدن است و فرد را از نظر بدنی و روانی برای مبارزه آماده می کند.
جنگ، مبارزه، زد و خورد، تمرین و حرکات موزون. 

بدن باید نیروی کافی برای تمرینات روزانه ای مانند دویدن و وزنه برداری را داشته باشد.این یک قانون نیست، اما برای ارتقاء به سطوح بالاتر تناسب اندام ملاک است.

انجام هرگونه تمرین مقابل مقاومت بیشینه بدن، قدرت بیشینه نام دارد.این سطح برای ووشوکاران بسیار حائز اهمیت است، آن ها باید بیشینه قدرت بدن خود را تا حد امکان بالا ببرند.

برای این کار ووشوکاران باید تمرینات مشخصی را در ست های مختلف انجام دهند.هر ست باید 3 تا 7 مرتبه انجام شود و سختی تمرین باید از کم به متوسط و زیاد تغییر کند. 

برای افزایش قدرت بیشینه تمرین ها باید با حداکثر سرعت انجام شوند.قدرت بیشینه به سه بخش تقسیم می شود:

قدرت شروع:شامل پرورش عضلات برای مرحله شروع مبارزه است. 

2- قدرت سرعت:شامل توانایی یک فرد در کاهش مقاومت بدن با بیشترین سرعت است. 

3- سرعت قدرت:توانایی رسیدن به بیشترین مقاومت با بیشترین سرعت که با نام نیرو نیز شناخته می شود. 

در ووشو برای جا به جایی صحیح، باید بدنی منعطف و قوی داشته باشید و توانایی انجام پرش، پشتک و وارو را نیز داشته باشید.

ایستادن اسب

این یک نوع ایستادن مبتدی است که به تعادل و انجام حرکات پیچیده دیگر کمک می کند.

ابتدا پاهای خود را به اندازه عرض شانه باز کنید.زانوهای خود را خم کنید طوری که انگار می خواهید اسب سواری کنید.بالاتنه خود را کاملا صاف نگه دارید. 

ایستادن قوسی

در حالت لانژ روبرو بایستید، یک پا را جلوی پای دیگر در یک خط قرار دهید، پای پشتی را به آرامی وارونه کنید به طوری که انگشتان رو به بیرون قرار گیرند. هردو پاشنه باید روی زمین قرار داشته باشند.

زانوی پای جلو را 90 درجه خم کنید و پای پشتی را بکشید. بالاتنه را صاف نگه دارید و به روبرو نگاه کنید. 

ایستادن راحت

پای راست را به صورت ضربدر روی پای چپ قرار دهید. روی زانوی پای چپ خود بنشینید و دقت کنید که هیچ فضای بین دو پا نباشد. سعی کنید تعادل خود را حفظ کنید.

پاشنه پای چپ را از زمین جدا کنید. بالاتنه و چانه خود را صاف نگه دارید.دست خود را مشت کنید و روی ران قرار دهید. آرنجتان را رو به داخل و مچ هایتان را رو به بالا قرار دهید. 

پرش از پهلو

صاف بایستید و دست ها و مچ هایتان را صاف نگه دارید. آرنج هایتان را نزدیک به بدن نگه دارید. یک پا را پشت پای دیگر قرار دهید. کمی زانو بزنید تا نیروی بیشتری برای پریدن داشته باشید.پای جلویی را تکیه گاه قرار دهید و با پای پشتی تا جایی که می توانید با قدرت بپرید. 

پرش تند

صاف بایستید و دست راست خود را جلو نگه دارید ،به طوری که انگشتانتان صاف باشند.دست چپ خود را گره کنید و روی ران قرار دهید به طوری که مچ هایتان رو به بالا باشند.پای چپتان را کمی جلوتر از پای راست قرار دهید و زانو پای راستتان را بالا بیاورید.

حرکات مهم در ورزش ووشو  

حرکات ابتدایی در ورزش ووشو

حالت دست

در ووشو حالات مختلفی برای دست وجود دارد: قلاب کردن، کف دست، مشت کردن 

قلاب کردن

تمام انگشت ها را کنار یکدیگر قرار دهید و مچ دست را رو به پایین خم کنید؛ دقت کنید که انگشتان نباید خم شوند. 

کف دست

همه انگشتان را خم کنید و با آن ها شکل V بسازید. 

مشت کردن

همه انگشتان محکم کنار هم قرار گیرند و انگشت شست به حالت ضربدر روی بقیه انگشتان. 

حالت ایستادن پیش از مبارزه

پاهایتان را به اندازه عرض شانه باز کنید، بدن را صاف نگه دارید و در یک حالت عادی بایستید. 

تمرین جا به جایی

باید به حالت انگشتان، ران و شانه ها دقت کنید؛ دست هایتان باید راحت جا به جا شوند.دست ها را روبروی خود قرار دهید و به صورت چپ راست و بالا پایین در یک مدار دایره ای حرکت دهید.

این تمرین ذهن و بدن را با هم آرام می کند، دست ها و پاها باید صاف باشند و هنگام حرکت دست ها باید در خلاف جهت یکدیگر حرکت کنند.با کمک انگشتان و پاشنه پا بدن را رو به جلو جا به جا کنید.همزمان که این کار را می کنید دستانتان را هم جلوی شکم، در یک مدار دایره ای بالا و پایین کنید.

ورزش ووشو چیست و به چه معنیست؟ 

سبک های ورزش ووشو

چنانچه در بخش ورزش و تناسب اندام نمناک گفته شده است سه سبک اصلی ورزش پرهیجان ووشو تای چی ، چانگ چوان و نان چوان هستند که درمسابقات بین المللی فرمهای استاندارد وحرفه ای از این سبکها اجرا می شود.

تای چی چوان

سبکی است که بر پایه انرژی چی بنا شده است و به در واقع تقویت بدن هم از لحاظ جسمی و هم روحی پرداخته است. در این سبک حرکات آرام همراه باتنفس اصولی انرژی بدن را نظم بخشیده و تنظیم می کند.

چانگ چوان

در واقع شامل سبک های شمالی کونگ فو است و در تعریف این سبک باید گفت واژه چانگ چوان به معنای مشت بلند است. در توضیح جزئیات این سبک گفتنی است در این سبک از حرکات با دستان و پاهای کشیده و حرکات زیبای آکروباتیک استفاده می شود.

نان چوان

سبک بعدی نان چوان شامل سبک های جنوبی کونگ فو است و بیشترحرکات آن انفجاری و باسرعت است که نشان دهنده ی درگیریهای نزدیک است.

همه چیز درباره هنرهای رزمی ترکیبی یا همان ام ام ای (MMA)

مجموعه: تاریخچه رشته های ورزشی



هنرهای رزمی ترکیبی

MMA یا هنرهای رزمی ترکیبی چه ورزشی است؟

در این مقاله از بیتوته درباره رشته هنرهای رزمی ترکیبی یا MMA  صحبت می‌کنیم، یک مجموعهٔ تکنیک‌های رزمی که عناصر مختلفی از هنرهای رزمی مختلف را ترکیب می‌کند، از جمله کاراته، جودو، و تکواندو.

هنرهای رزمی ترکیبی یک ورزش رزمی پربرخورد است که به ورزشکاران اجازه می‌دهد تا در سطوح بالا و با استفاده از انواع تکنیک‌های مبارزه مانند مبارزه‌ی ایستاده، کوبیدن حریف و مبارزه‌ی زمینی به رقابت بپردازند. این ورزش در چند سال اخیر رشد چشمگیری داشته است و مانند بمبی در سرتاسر دنیا سر و صدا کرده است. اما اینکه MMA واقعا چیست، موضوعی است که در این مقاله به آن پرداخته می‌شود.

ورزش هنرهای رزمی ترکیبی یا Mixed Martial Arts (MMA) به عنوان یک رزمی کامل شناخته می‌شود که در آن مبارزان از انواع مختلفی از تکنیک‌ها استفاده می‌کنند.

ام ام ای چیست؟

MMA یا هنرهای رزمی ترکیبی، نسخه‌ای کوتاه‌تر از هنرهای رزمی ترکیبی است که از مجموعه‌ای از هنرهای رزمی مختلف تشکیل شده است، شامل تکنیک‌های گریپلینگ، ضربه زدن و دفاع شخصی می‌شود.

افرادی که در مسابقات MMA شرکت می‌کنند، خود تصمیم می‌گیرند که از کدام رشته‌های رزمی برای تمرین استفاده کنند.

هر فرد به دلیل خاصی ورزش رزمی ترکیبی را انتخاب می‌کند. برای مثال، اگر تمرکز ورزشکار بر روی مبارزه‌ی زمینی در MMA باشد، ممکن است بیشتر تمرکز خود را بر روی جوجیتسو برزیلی قرار دهد، در حالی که فرد دیگر ممکن است ورزش کشتی را انتخاب کند.

تعداد ورزشکاران MMA بسیار زیاد است و از متنوعیت هنرهای رزمی ترکیبی برخوردارند. اما برخی دیگر ممکن است علاقه‌مند به هنرهای رزمی سنتی باشند. 



مبارزه MMA چیست

مبارزه MMA چیست؟

مبارزات MMA یک رشته ورزشی است که تمام جنبه‌های مختلف مبارزه را یکجا دارد. در این ورزش، مبارزه توسط داور و هیات داوران کنترل و رهبری می‌شود و بر خلاف تصور اشتباهی که وجود دارد، MMA ورزشی بی‌قانون نیست.



ات

مبارزان باید هم در مبارزه ایستاده و هم در مبارزه زمینی مهارت کافی داشته باشند. آن‌ها باید در هر دو محیط به اندازه کافی ماهر باشند، زیرا MMA ترکیبی از سایر ورزش‌های رزمی است.

مبارزه در MMA زمانی به پایان می‌رسد که یکی از دو شرکت‌کننده به ناک‌اوت برسد یا زمان مسابقه تمام شود. اگر زمان مسابقه به پایان برسد، داوران تصمیم می‌گیرند که کدامیک از مبارزان برنده باشد. همچنین، اگر یکی از مبارزان قوانین MMA را نقض کند، ممکن است رد صلاحیت شود و بازنده اعلام شود.

MMA روشی عالی برای تمرین همه ورزش‌های رزمی به طور همزمان است. سازمان برگزارکننده مسابقات MMA، یو اف سی UFC است که هر ساله قوانین مسابقه توسط آن تعیین می‌شود.

مبارز MMA چه کسی است؟

مبارزان MMA را می‌توان فردی دانست که در حال تمرین و شرکت در مسابقات MMA (هنرهای رزمی ترکیبی) است.

همانطور که می‌دانید، MMA یک شکل از مبارزه نامنظم است که در آن می‌توانید ورزش‌های رزمی مختلف را به بهترین شکل ممکن ترکیب کنید.

MMA شامل تمام اشکال مبارزه است، از جمله ضربات مشتی، لگد زدن، کوبیدن حریف به زمین و مبارزه زمینی. اگر به یک ورزشگاه حرفه‌ای MMA بروید، با تمرینات بیشتر آشنا خواهید شد و افراد زیادی را مشاهده می‌کنید که در حال تمرین انواع ورزش‌های رزمی هستند.

علاوه بر این، می‌توانید هر کدام از ورزش‌های رزمی را که دوست دارید انتخاب کنید و مهارت خود را در یکی از آنها تقویت کنید.

جوجیتسو برزیلی واقعاً در بین مبارزان MMA محبوب است، زیرا بهترین گزینه برای مبارزات زمینی است و ورزشکاران MMA با تسلط بر آن می‌توانند برنده مبارزه باشند. اشاره به اهمیت و نقش جوجیتسو در یادگیری MMA در نوشته، نشان از اهمیت این رشته در آموزش و تقویت مهارت‌های مبارزه در MMA دارد.



 قوانین ورزش ام ام ای

قوانین ورزش ام ام ای

مسابقات این ورزش با قوانین کمتری نسبت به دیگر رزمی‌ها برگزار می‌شود و مبارزان در آن می‌توانند به طور آزاد فنون رزمی را اجرا کنند. این مسابقات معمولاً در یک رینگ هشت ضلعی با دیواره‌های فلزی برگزار می‌شوند. به دلیل این آزادی بیشتر، خشونت در مسابقات MMA نیز بیشتر است.

قوانین کلی ورزش ام ام ای 

در مسابقه‌ای که در سال ۱۹۵۱ در برزیل برگزار شد، ماساهیکو کیمورا، یک جودوکار ژاپنی، با هلیو گریسی، بنیان‌گذار جوجیتسو برزیلی، روبرو شد. این مسابقه به عنوان یکی از نخستین مبارزات معروف هنرهای رزمی ترکیبی شناخته می‌شود.

در این مبارزه، حمله به بیضه، فروکردن انگشت در چشم، فروکردن انگشت به هرکدام از منافذ بدن، ضربه زدن به قسمت گلو، ضربه زدن به مهره‌های پشت گردن و کمر، نیشگون گرفتن، و همچنین با پا ضربه زدن به حریفی که بیهوش یا به زمین افتاده است، به عنوان خطاهای محسوب می‌شدند.

مکمل‌های MMA

برای حرفه‌ای شدن در هنرهای رزمی ترکیبی، می‌توان از رشته‌های دیگر رزمی بهره برد. بهترین رشته‌های مکمل برای MMA عبارتند از:

- بوکس: برای بهبود ضربات مشت، تکنیک‌های گارد و دفاع، و یادگیری نحوهٔ جا خالی دادن.

- تکواندو: برای بهبود ضربات سریع و متنوع با استفاده از پاها.

- موای تای: برای آموزش ضربات آرنج و زانو.

- جودو: برای یادگیری فنون پرتابی و کنترل حرکت در فاصله نزدیک.

- جوجیتسو برزیلی: برای آموزش فنون خاکی، قفل مفاصل و فنون خفه کردن.

- ساندا: برای تقویت توانایی در ترکیب کردن فنون کشتی و ضربات دست و پا.



مکمل‌های MMA

پیشینه MMA

یک رزمی‌کار چینی در حال آماده‌سازی برای پرتاب حریف خود در یک مسابقه لی‌تای در چین باستان است.

رقابت‌های هنرهای رزمی ترکیبی به عنوان یک رویداد جدید در عرصه رزمی‌ها شناخته می‌شوند، اما با نگاهی به گذشته، می‌توان تأثیرات وال تودو که از سال ۱۹۲۰ در برزیل برگزار می‌شد و پانکریشن را که نقشی مهم در این زمینه داشت، در ریشه‌های هنرهای رزمی ترکیبی مشاهده کرد.

در دهه‌های ۱۹۶۰ تا ۱۹۷۰، تفکر ترکیبی رشته‌های مختلف رزمی به ویژه به تأثیر بروس لی بر مبارزات توجه زیادی جلب کرد. او با ایده‌آل‌گرایی بود که یک مبارز برتر نیازمند گسترش و ترکیب مهارت‌های مختلف رزمی است و باید بتواند در هر استایلی مبارزه کند. این نگرش بعدها توسط دانا وایت، بنیان‌گذار اوآی‌اف، به عملیات عملی درآمد و تبدیل به مبارزات هنرهای رزمی ترکیبی شد.

هنرهای رزمی ترکیبی به عنوان یک رویداد نوین در سال ۱۹۹۳ با برگزاری مسابقات یواف‌سی در ایالات متحده و پس از آن، مسابقات پراید اف‌سی در ژاپن به وجود آمد. از آن زمان تا به حال، این مسابقات با تغییرات قوانین به منظور معرفی هنرهای رزمی ترکیبی به عنوان یک ورزش به جامعه، ادامه یافته است. امروزه، هنرهای رزمی ترکیبی به عنوان یک ورزش جهانی شناخته می‌شود و در سراسر جهان مورد توجه و علاقه قرار دارد، به ویژه در ایالات متحده و ژاپن.

اما باید به یاد داشت که MMA به اندازه‌ای ورزش بی‌نظم و بی‌قانون نیست. در واقع، برخی حرکات در این ورزش ترکیبی وجود دارند که اجرای آنها مجاز نیست و باعث خطا می‌شود.

به عنوان مثال، در ورزش‌هایی مانند کراو ماگا و وینگ چون، تکنیک‌هایی وجود دارند که در MMA ممنوع هستند. بنابراین، اگر ورزش رزمی اصلی شما یکی از این دو ورزش باشد، باید به یاد داشته باشید که ممکن است نتوانید تمام تکنیک‌های آن را در MMA به کار ببرید.

با این حال، انتخاب در اختیار شماست. می‌توانید این ورزش‌ها را به عنوان ورزش رزمی اولیه خود انتخاب کنید و فقط برخی از تکنیک‌ها را در MMA استفاده کنید، یا می‌توانید جوجیتسو برزیلی یاد بگیرید و بدون نگرانی از تکنیک‌های آن، در مسابقات MMA شرکت کنید.



پیشینه MMA

سوالات متداول درباره هنرهای رزمی ترکیبی یا MMA 

1. آیا MMA ورزش گرانی است؟

هزینه‌ها بسته به باشگاهی که در آن ثبت‌نام می‌کنید، تعداد جلسات تمرین، احتیاج به مربی خصوصی یا گروهی، و همچنین تجهیزات اولیه مورد نیاز برای شروع دوره ممکن است متفاوت باشد. برخی باشگاه‌ها و مربیان ممکن است هزینه‌های بیشتری داشته باشند، در حالی که دیگران ممکن است گزینه‌های مناسبی برای هزینه‌های کمتر را ارائه دهند.

2. MMA مخفف چیست؟

MMA مخفف Mixed Martial Arts است. این ورزش به شکلی است که تمرین‌کنندگان در سبک‌های مختلف مبارزه فعالیت می‌کنند و می‌توانند هنرهای رزمی مختلفی را به سبک مبارزه خود اضافه کنند. برای موفقیت در MMA، شما باید به یک یا چندین ورزش رزمی مسلط باشید تا بتوانید بر حریف خود مسلط شوید. MMA محبوب است زیرا ورزشکاران از آزادی عمل بیشتری در مبارزه برخوردار هستند و قوانین سخت‌گیرانه کمتری بر آن حاکم است، همچنین برای آموزش دفاع شخصی نیز مناسب است.

سخن پایانی:

ورزشکاران MMA اغلب به عنوان قوی‌ترین و تکنیکی‌ترین ورزشکاران شناخته می‌شوند زیرا معمولاً از هر رشته ورزشی رزمی چند تکنیک بلد هستند. هر چه تسلط ورزشکار بر ورزش‌های رزمی بیشتر باشد، در MMA موفق‌تر خواهد بود.

ورزش های رزمی 

راهنمای جامع هاپکیدو



راهنمای جامع هاپکیدو

در این مقاله، به بررسی جذاب و شگفت‌انگیز دنیای "هاپکیدو" خواهیم پرداخت، یک هنر رزمی که فراتر از تمرینات فیزیکی است. این ورزش، با تأکید بر هماهنگی حرکت، انعطاف و قدرت، نه تنها یک تمرین فیزیکی بلکه یک راه زندگی است. در این مقاله، ما به بررسی ریشه‌ها و تاریخچه این ورزش رزمی و سپس به عناصر کلیدی این هنر رزمی، از جمله حرکات اصلی، اصول فلسفی و فواید فیزیکی و روحی آن خواهیم پرداخت. با ما همراه باشید



بیشتر بدلنید: کدام ورزش رزمی بهتر است؟

ورزش رزمی هاپکیدو چیست؟

هاپکیدو (به انگلیسی: Hopkido) یک هنر رزمی کره‌ای است که از کره‌ی جنوبی به وجود آمده و تاکید بر هماهنگی بین جسم و ذهن دارد. نام هاپکیدو از واژه‌های کره‌ای "هماهنگی" (HAP)، "انرژی یا روح معنوی" (KI) و "راه و روش" (DO) گرفته شده است.

این ورزش یک ترکیب از هنر رزمی، تمرینات فیزیکی و اصول فلسفی است که به طور کامل از نیروی داخلی فرد برای دستیابی به تعادل، انعطاف و کنترل ذهنی بهره می‌برد. همچنین به شیوه‌ای منحصر به فرد، از حرکات پا، لگن، دست و تکنیک‌های مختلف حمله و دفاع و از اصول فلسفی خود برای افزایش هماهنگی بین بدن و ذهن استفاده می‌کند. این اصول شامل احترام، ادب، صداقت، اخلاق و اراده قوی برای تحقق اهداف شخصی می‌باشند. این ورزش باعث توسعه تعادل، انعطاف، سرعت و هماهنگی جسمانی می‌شود. همچنین به تقویت روحیه، افزایش اعتماد به نفس و توسعه شخصیت فرد کمک می‌کند. این هنر رزمی، علاوه بر توانایی در مقابله با حملات فیزیکی، به تسلط بر تفکر و اندیشه مثبت نیز تاکید دارد.

با تمرین هاپکیدو، افراد می‌توانند بهبودهای قابل توجهی در توان فیزیکی، افزایش تمرکز و ایجاد احساس امنیت و اعتماد به نفس را تجربه کنند. این رشته تلفیقی از تکنیک‌ها و اصول مختلف رزمی‌ است و توجه زیادی از علاقه‌مندان و هواداران در سراسر جهان و ایران را جلب کرده است. در این ورزش، از تکنیک‌های متنوعی مانند حرکات قفل مفصل، ضربات مشت و لگد و از انواع سلاح‌های سنتی از جمله خنجر، شمشیر و عصا برای دفاع شخصی استفاده می‌شود. این ورزش همچنین شامل آموزش در زمینه نقاط حساس عصبی و تکنیک‌های گلاویزی و پرتابی است.

تاریخچه هاپکیدو

تاریخچه هاپکیدو یک هنر رزمی کره‌ای است که از انواع دفاع شخصی مشتق شده است ولی به دلیل انتقال دانسته ها از طریق شاهدان به شکل دهانی تاریخچه نامعلومی دارد. این ورزش ریشه‌های خود را در دو سبک دیگر یول سول (که از آیکی-جوجیتسو دایتو-ریو ژاپنی الهام گرفته است) و ته‌کیون (یک مهارت کره‌ای باستانی در ضربات پا) دارد. بنیان‌گذار این ورزش، چوئی یونگ سول، یک هنرمند رزمی کره‌ای بوده و تجربیات خود از هنرهای رزمی ژاپنی، کره‌ای و تکواندو را با یکدیگر ترکیب کرد.

با تأسیس مکانی به نام "Dojang Yu Kwon Sool Hap Ki" در سال ۱۹۵۱، هاپکیدو به عنوان یک هنر رزمی به طور رسمی آغاز شد و از آن زمان، به عنوان یکی از هنرهای رزمی برجسته جهان شناخته شده و توسعه یافته است.

هاپکیدو در ایران

هاپکیدو در ایران یکی از هنرهای رزمی محبوب و گسترده است که در آن دستورالعمل‌ها و تکنیک‌های متنوع این هنر آموزش داده می‌شود. با توجه به ماهیت جامعه و فرهنگ ایران، این ورزش جذابیت زیادی برای افراد مختلف دارد. مراکز و باشگاه‌های متعددی در شهرها و مناطق مختلف ایران وجود دارند که به افراد امکان می‌دهند این هنر را یاد بگیرند و در محیطی امن و حمایت‌کننده تمرین کنند.

این ورزش نه تنها به عنوان یک هنر رزمی بلکه به عنوان یک فرصت برای تقویت جسمانی، تسلط بر خود و افزایش اعتماد به نفس نیز در ایران جا افتاده است. این هنر در جامعه ایران به عنوان یک فعالیت فرهنگی، ورزشی و تربیتی مورد توجه و استقبال قرار گرفته و تاثیرگذاری گسترده دارد. تا کنون ۱۷ دوره مسابقات سراسری این رشته ورزشی در ایران برگزار شده است. این تعداد نشان از توسعه و پیشرفت هاپکیدو در جامعه ورزشی ایران دارد.



هاپکیدو برای چه کسانی مناسب است؟

هاپکیدو برای افرادی که به دنبال یک فعالیت ورزشی جسمانی و ذهنی جذاب و مفید هستند، مناسب است. این هنر رزمی برای افراد مختلفی از جمله مردان، جوانان، زنان، بچه‌ها و حتی افراد مسن قابل تمرین است. این ورزش به عنوان یک هنر رزمی طبیعی شناخته می‌شود که به توازن بین قدرت فیزیکی و مهارت‌های روحی می‌پردازد. این ورزش به افراد کمک می‌کند تا قدرت بدنی، انعطاف، تعادل و قدرت تمرکز را افزایش دهند. علاوه بر این، مهارت‌های دفاع شخصی را نیز تقویت می‌کند و افراد را در مواقع خطر مجهز به مقابله می‌سازد. بنابراین، هاپکیدو برای هر کسی که به دنبال یادگیری یک هنر رزمی جامع و هماهنگ باشد و همچنین علاقه‌مند به توسعه فردی و بهبود کیفیت زندگی خود باشد، مناسب است.

سن شروع ورزش هاپکیدو

ورزش هاپکیدو برای افرادی از همه سنین مناسب است. سن شروع این تمرین رزمی به میزان تجربه، توانمندی فیزیکی و علاقه شخصی بستگی دارد. بسیاری از باشگاه‌ها و مراکز، کلاس‌های مخصوص کودکان، نوجوانان و بزرگسالان ارائه می‌دهند. برنامه‌های تمرینی مخصوص به هر گروه سنی طراحی شده‌اند تا به توانایی‌ها و نیازهای هر گروه بپردازند.

از آنجا که این ورزش یک هنر رزمی منعطف است که تمرکز بر تعادل بین قدرت و تکنیک‌های روحی دارد، افراد مختلف با توجه به توانمندی‌ها و علاقه خود می‌توانند از این ورزش استفاده کنند. بنابراین، از کودکان گرفته تا بزرگسالان و حتی افراد مسن، هاپکیدو یک فرصت برای یادگیری ورزش، افزایش توانمندی‌های جسمی و روحی و تسلط بر تکنیک‌های دفاع شخصی فراهم می‌کند.





فواید هاپکیدو

ورزش هاپکیدو به لحاظ جسمی و روحی فواید زیادی دارد. در زیر به برخی از این فواید اشاره شده است:

تقویت عضلات، افزایش انعطاف و بهبود تعادل و تناسب بدنی

تسلط بر تکنیک‌های دفاع شخصی

بهبود قابلیت تمرکز و توجه

کنترل استرس و افزایش اعتماد به نفس و احساس قدرت به هنگام مواجهه با چالش‌های زندگی

یادگیری انضباط، ادب، نزاکت، تواضع، وفاداری، سعه صدر، فداکاری، از خود گذشتگی و احترام به دیگران

تقویت روابط اجتماعی و برقراری دوستی

بهبود مهارت‌های زندگی روزمره از جمله مدیریت وقت، تعهد و حل مسائل.

همه این فواید باعث می‌شوند هاپکیدو یک ورزش جامع و مفید برای توسعه هماهنگی بین جسم و ذهن و رشد و توسعه شخصیت افراد باشد.





آسیب ها و خطرات ورزش هاپکیدو + راهکارهای کاهش خطرات

ورزش هاپکیدو ، مانند هر ورزش دیگری، ممکن است با آسیب‌ها و خطراتی همراه باشد. برخی از آسیب‌ها و خطرات ممکن عبارتند از:

صدمات و آسیب‌های فیزیکی از جمله کبودی یا حتی شکستگی‌.

آسیب‌های مفصلی و مشکلات مربوط به مفاصل مانند کشیدگی و التهاب مفاصل

برای کاهش این خطرات، می‌توانید از راهکارهای زیر استفاده کنید:

اجتناب از تمرینات شدید و بیش از حد

استفاده از تجهیزات محافظ برای حفاظت از بدن در حین تمرین.

آموزش صحیح و یادگیری درست تکنیک‌ها و حرکات توسط مربیان حرفه‌ای

استراحت و بازیابی مناسب بعد از تمرینات سنگین





اصطلاحات رایج در ورزش هاپکیدو

در ورزش هاپکیدو، اصطلاحات زیادی برای توصیف حرکات، تکنیک‌ها و مفاهیم استفاده می‌شوند. در زیر تعدادی از اصطلاحات رایج این ورزش آورده شده است:

دوجانسین (Dojang): مکان تمرین و آموزش

کیوپا (Kup): سیستم رتبه‌بندی که به شکل مربعات رنگی نمایش داده می‌شود.

دوبون: (Dobon): سرپرست کلاس یا مربی.

دان (Dan): سیستم رتبه‌بندی حرفه‌ای.

هو‌شین (Hosinsul): تکنیک‌های دفاع شخصی

گوبونگ (Gubong): تکنیک‌های ضربه زدن با دست و پا.

کومیته (Kumite): جنگ و مبارزه در هاپکیدو.

آپ‌چاگی (Ap Chagi): حرکت زدن پا به جلو.

یوپ‌چاگی (Yop Chagi): حرکت زدن پا به جانب.

ماک‌چاگی (Mak Chagi): حرکت زدن پا به پشت.

دیکوم چی مت چاگی: ضربه پرتابی از داخل به خارج با داخل پا

آپ دا مت چاگی: پازدن مستقیم به پایین با داخل پا

هاچ چاگی: پازدن مورب به بدن

موروپ چاگی: ضربه یا پازدن به زانو

هادان سونمون چاگی: پازدن برشی به ساق پا

چکتو دا دولیگی: پازدن گردان از خارج به داخل

چکتو کانچول چا دولیگی: پازدن گردان از داخل به خارج

دیکومچی دولو چاگی: پازدن چرخشی معکوس با داخل پا

تیت چاگی: پازدن عقب با چرخش

دولو چاگی: پازدن معکوس گردان

هادان دورا چاگی: پازدن گردان معکوس به پایین

دی چاگی: پازدن گردان به عقب

بنگ کوان سول: تکنیک‌های دفاع شخصی

هون شین سول: تکنیک‌های پرتابی

کوان چیل گی بوب: قفل مچ دست به بیرون

نوی گی بوبونی گی بوب: قفل مشت با گرداندن به جلو

چون پال تو بوب: پرتاب به شانه

مو کاما بوب: قفل شانه

چیپچا گی بوب: قفل مفصل آرنج

نانچیکو: سلاح دو طرفه

تانبون: چوب کوتاه

یان بون: عصا یا چوب

ساندزولبون: زنجیر دوطرفه

این اصطلاحات تنها چند نمونه از اصطلاحات مربوط به هاپکیدو هستند و دوره‌ها و مکاتب مختلف ممکن است از اصطلاحات متفاوتی استفاده کنند.





انواع مسابقات ورزش هاپکیدو

هاپکیدو یک ورزش رزمی کره‌ای است که انواع مختلفی از مسابقات را در بر می‌گیرد:

مبارزه سمی کنتاکت: در این نوع مسابقات، مبارزان برخی از تکنیک‌ها را با حداقل تماس مشت و دست اجرا می‌کنند و هدف این است که با استفاده از تکنیک‌های مناسب، حریف پا، فن کمر و پرتاب، حریف را به زمین بزند و به او اجازه حرکت ندهد.

مبارزه فول کنتاکت: در این نوع مسابقات، مسابقه‌گران از تماس بدنی فعال به صورت کامل استفاده می‌کنند. ضربات و لگدزنی‌ها به صورت جدی اجرا می‌شوند و مسابقه تا زمانی ادامه دارد که یکی از مبارزان برنده شود یا مسابقه به اتمام برسد. به کاربردن تکنیک‌های جوجیتسو در این مسابقه ممنوع است.

مبارزه کیک بوکسینگ: این نوع مسابقه به شکلی شبیه به بوکسینگ بوده و مبارزان از ضربات مشابه بوکسینگ (ضربه به سر و صورت) و همچنین تکنیک‌های هاپکیدو استفاده می‌کنند.

مبارزه دفاع شخصی: در این نوع مسابقات، مبارزان تکنیک‌های دفاع شخصی را برای دفاع از حملات مختلف اجرا می‌کنند. این نوع مسابقات تمرکز زیادی بر تکنیک‌های دفاعی دارد.

مبارزه سلاح: این مسابقه ممکن است شامل استفاده از سلاح معمولاً نانچیکو، شمشیر، تونفا، بادبزن یا دیگر ابزارهای سنتی باشد.

مسابقات افت: در این نوع مسابقات، مسابقه‌گران برای ارتقاء درجه‌های خودشان در هر کلاس سنی یا وزنی به اجرای حرکات نمایشی می‌پردازند. این مسابقات معمولاً شامل افت از روی مانع و ارتفاع و حرکات دیگر هستند و موجب بهبود مهارت‌های هاپکیدویی می‌شوند.

همه چیز درباره نینجوتسو



همه چیز درباره نینجوتسو

ورزش نینجوتسو، یکی از هنرهای رزمی سنتی ژاپنی است که ریشه‌های عمیقی در تاریخ ژاپن دارد. این هنر رزمی به عنوان یک سیستم جامع و دفاع شخصی شناخته می‌شود که علاوه بر تکنیک‌های نبرد فیزیکی، شامل مفاهیم روحانی و راهبردهای نینجاها نیز می‌شود. این هنر رزمی به عنوان هنری شناخته می‌شود که ابزارهای زندگی روزمره را به تنهایی تبدیل به ابزارهای نبرد می‌کند. در این مقاله، ما به بررسی تاریخچه و منشأ این ورزش، تجهیزات و سلاح های استفاده شده در آن و نکات مهم آموزشی این هنر رزمی می‌پردازیم. پس تا انتها با ما همراه باشید.



بیشتر بدانید: کدام ورزش رزمی بهتر است؟

تاریخچه مختصر نینجوتسو

نینجوتسو (Ninjutsu) یک هنر رزمی ژاپنی است که در دوره‌های سلطنتی ژاپن توسعه یافت و حول محور جنگ و استراتژی طراحی شده است. این هنر رزمی توسط نینجاها که جنگجویان مخفی و ماهری بودند، در دوران فئودال ژاپن مورد استفاده قرار گرفته است. از سنین کودکی، نینجاها ۱۸ حرفه سنتی را یاد می‌گرفتند که که شامل انواع فنون و تکنیک‌های نبرد مسلحانه یا بدون ‌سلاح، آموزش در زمینه‌های اسلحه، اسب سواری و سوارکاری، انواع جاسوسی، خرابکاری، نفوذ، مخفی کاری، حقه بازی، فرار، زهرها، ابزارهای نقلیه آبی، داروها، دویدن، پریدن، بالا رفتن از دیوار، پیاده‌روی درازمدت، شنا، ترور و موقعیت های جنگی بود. آنها معمولاً به صورت گروهی در زمینه های خاص کار می کردند. هر کسی از آنها در یک حوزه مختصص بود. این امر باعث تشکیل یک تیم ترسناک، قدرتمند و هماهنگ می‌شد.

با وجود اثربخشی روش‌های استفاده شده توسط نینجاها، آنها اغلب ناشایست و ناشرافتمندانه تلقی می‌شدند، زیرا به طور متداول برای انجام کارهای کثیف دیگران به کار گرفته می‌شدند. در قرن ۱۹، این هنر رزمی تقریباً نابود شد، زیرا احساس می‌شد که راه جنگجویان ناشرافتمند دیگر مورد نیاز نیست. با این حال، برخی از استادان این هنر، تکنیک‌های مخفی را حفظ کردند و آنها را به نسل‌های بعدی انتقال دادند. این امر پایه‌گذار نینجوتسو مدرن شد.



افزایش آگاهی از نینجوتسو از طریق فیلم‌ها در دهه‌های ۶۰ و ۷۰

قرن بیستم شاهد بازگشت علاقه و افزایش آگاهی از نینجوتسو از طریق فیلم‌های مختلف در دهه‌های ۶۰ و ۷۰ بود. این فیلم‌ها، در حالی که نینجاها را محبوب کردند، اما اغلب در ویژگی‌ها و مهارت‌های آنها بزرگ‌نمایی می‌کردند.

مهم است بگوییم که سوابق و جزئیات مربوط به رشته‌ها و تکنیک‌های واقعی نینجا به دقت نگهداری می‌شد. هرچند نینجوتسو مدرن امروزی ممکن است در هر مکتبی متفاوت و احتمالاً نسخه‌ یا تفسیری تضعیف شده از شکل اصلی و سنتی باشد که دیگر به راهبردها و تکنیک‌های پنهانی و ترور تمرکز نمی‌کند.

مانند بسیاری از هنرهای رزمی قدیمی، نینجوتسو به سبک های مختلفی توسعه یافته است و تعدادی سازمان و مدرسه وجود دارد که این هنر رزمی را آموزش می دهند، اما منشا و اصل و نسب آنها بحث برانگیز است

آموزش نینجوتسو

آموزش نینجوتسو در دوران مدرن بدون شک با آموزه های دوران نینجاهای جنگجو در دوره فئودال ژاپن تفاوت زیادی دارد. نه تنها به دلیل اینکه بسیاری از چیزهایی که آموزش داده می‌شد دیگر با زمان‌ها و دوران مدرن مطابقت ندارد و دیگر مربوط به امروز نیست، بلکه به دلیل از دست دادن برخی از روش ها و تکنیک‌های مخفی آن دوره نیز می‌باشد. آموزش مدرن معمولاً به چندین سطح تقسیم می شود و از یک سیستم درجه بندی پیروی می کند.

در طول آموزش، مهارت‌های جنگی مشابه با بسیاری از هنرهای رزمی ژاپنی از جمله ضربات، گراپلینگ یا گلاویز شدن، نبرد زمینی، قفل‌ها، گرفتن گلو، پرتاب و غیره به شما آموزش داده می‌شود. به علاوه، برخلاف بسیاری از هنرهای رزمی، آموزش اسلحه معمولاً از ابتدا شروع می‌شود. همچنین ممکن است در دوره آموزش در مورد بدن انسان و نقاط فشار، آگاهی ذهنی، مراقبت‌های روحی، مدیتیشن، چگونگی حفظ انعطاف پذیری و نحوه انعطاف پذیر ماندن، نحوه تناسب اندام و نحوه حفظ سلامت جسم و حتی نحوه تبدیل این هنر به یک شیوه زندگی به شما آموزش داده شود.



تجهیزات استفاده شده در نینجوتسو

تجهیزات مورد استفاده در نینجوتسو ممکن است متناسب با مکتب و مکان آموزش متغیر باشد. بسیاری از مدارس ابتدا اجازه می‌دهند که شخص در آغاز از لباس‌های ورزشی راحت استفاده کند. پس از انطباق با محیط آموزشی، می‌تواند یک ژی استاندارد (معمولاً سیاه) یک مدل Gi (معمولاً مشکی) متشکل از یک ژاکت و شلوار بپوشد. سایر تجهیزات ممکن است شامل موارد زیر باشد:

جیکا تابی یا کفش های تابی نینجا (Tabi Boots): این کفش‌ها کفش‌هایی هستند که در آن‌ها انگشت شست پا از بقیه انگشتان پا جدا شده و در برخی از مدارس نینجوتسو برای افراد استفاده می‌شوند.

جوراب‌های تابی (Tabi Socks): جوراب‌های مخصوص با طراحی خاص برای استفاده با کفش‌های تابی.

کمربند (Belts): کمربندها در بسیاری از هنرهای رزمی سنتی ژاپنی نماد رتبه و سطح تجارب فرد هستند.

یونیفرم یا لباس کامل نینجا (Shinobi Shozoku): این لباس معمولاً سیاه است، اما ممکن است به هر رنگ دلخواه باشد. لازم به ذکر است که هیچ مدرک واقعی دال بر اینکه نینجاهای دوران فئودال این لباس را می‌پوشیده‌اند، وجود ندارد.

در دوران ژاپن فئودال، نینجاها گاهی نیاز بود تا در کنار سربازان در میدان نبرد بجنگند. در این موارد آنها به یک یونیفرم رزمی نیز مجهز بودند. آنها یک ژاکت و شلوار از میله‌های زنجیره‌ای می‌پوشیدند. مچ دست، دست، گردن و سر آنها نیز با میله محافظت می شد. در مجموع، لباس رزمی آنها یک لباس بسیار عالی بود.



سلاح های مورد استفاده در نینجوتسو

نینجوتسو از مجموعه گسترده‌ای از ابزار و سلاح‌ها استفاده می‌کند. لیست زیر تنها یکی از سلاح‌های استفاده شده توسط نینجاها است. تقریباً هر سلاح و یا ترکیبی از هر گونه‌ سلاحی که در آن دوره وجود داشته باشد، استفاده و با آن تمرین داده می‌شد.

Bokken (Wooden Sword): شمشیر چوبی

Fukiya (Blowgun): لوله‌ی دفع هوا یا دمنده

Hanbo/Bo/Jo (Various Staffs): انواع چوب‌ها

Kaginawa (Climbing Tool/Grappling Hook): ابزار کوهنوردی / قلاب گیر

Kama (Farming Blade): چاقوی کشاورزی

Katana (Long Sword): شمشیر بلند

Yari (Spear): نیزه

Yumi and Ya (Bow and Arrow): کمان و تیر

Wakizashi (Short Sword): شمشیر کوتاه

Chigiriki/Manriki/Manriki-gusari/Kusarigama/Kusarifundo (Various Chained Weapons): انواع ابزارهای زنجیری

Ninjato (Short Bladed Weapon): ابزار یا اسلحه تیغه کوتاه

Sai (Two-Pronged Sword): شمشیر دو شاخه

Shuriken (Ninja Throwing Star): ستاره پرتابی نینجا

Tanto/Kaiken (Daggers): خنجر یا چاقو

Tekagi-shuko/Ashiko/Neko-te (Hand Claws): دارت، تیغه های مختلف

Various Throwing Darts/Blades: دارت یا شمشیرهای پرتابی مختلف

Kyoketsu Shoge (Hooked Rope-Dart): نیزه حلقه‌دار یا دارت حلقه قلابدار

Tekko (Brass Knuckles): دستبند فلزی

Tessen (Folding Fan with an Iron Frame): فن تاشو با قاب آهنی

Ten-Hand/Jutte (Iron Bar): میله آهنی

Kunai/Shikoro (Multi-Purpose Tools): ابزارهای چند منظوره

Makibishi/Tetsubishi (Caltrop): میخ های تیز پرتاب شده روی زمین

Nagamaki/Naginata (Poled Weapons): سلاح های قطب دار

Tachi (Slung Sword): شمشیر آویزان

Rope: طناب

Otsuchi/Ono/Kanabo (Axes, Mallets, and Clubs): تبر، چکش و چماق

Ninja Utility Belt: کمربند چند منظوره نینجا

Kunai (Ninja Darts): دارت نینجا

Gauntlets: دستکش‌ها

Explosives: مواد منفجره

تمرین‌کنندگان مشهور نینجوتسو (یا کسانی که در آن فعالیت کرده‌اند)

جوی آنسا

سانی چیبا

فرانک دوکس



فیلم های ساخته شده درباره نینجاها – بخش اول

فیلم‌هایی که در زیر آمده‌اند، اکثراً حول محور نینجوتسو یا نینجاها می‌چرخند و این هنر رزمی را به تصویر می‌کشند:

Shinobi no Mono (1962): یک فیلم ژاپنی که زندگی ایشیکاوا گوئمون (یک نینجا) را بررسی می‌کند.

Enter the Ninja (1981): یک فیلم هنرهای رزمی آمریکایی که داستان یک هنرمند رزمی را دنبال می‌کند که مهارتهای نینجا را یاد می‌گیرد.

Shu shi shen chuan (1981): همچنین به نام "Ninja in the Dragon's Den" معروف است، یک فیلم رزمی هنگ کنگ با عناصری از نینجوتسو.

The Ninja Wars (1982): یک فیلم فانتزی ژاپنی که عناصر فوق‌العاده‌ای را با اقدامات نینجا ترکیب می‌کند.

Revenge of the Ninja (1983): یک فیلم هنرهای رزمی آمریکایی که داستان یک نینجا در جستجوی انتقام را روایت می‌کند.

Ninja 3: The Domination (1984): یک فیلم ترسناک هنرهای رزمی که شامل اقدامات نینجا می‌شود.

The Super Ninja (1984): یک فیلم رزمی هنگ کنگی با موضوعات نینجا.

American Ninja (1985): داستان یک سرباز آمریکایی که مهارت‌های نینجا را دنبال می‌کند.

Nine Deaths of the Ninja (1985): یک فیلم اکشن-کمدی فیلیپینی با عناصر نینجا.

Golden Ninja Warrior (1986): یک فیلم هنگ کنگ با عناصر هنرهای رزمی و نینجا.

Ninja Destroyer (1986): یک فیلم هنرهای رزمی فیلیپینی با شخصیت اصلی نینجا.

Ninja Dragon (1986): یک فیلم اکشن هنگ کنگی با موضوع نینجا.

Ninja Protector (1986): یک فیلم هنرهای رزمی فیلیپینی با تمرکز بر نینجا.

فیلم های ساخته شده درباره نینجاها – بخش دوم

Silver Dragon Ninja (1986): یک فیلم هنگ کنگ که به هنرهای رزمی نینجا می‌پردازد.

The Ultimate Ninja (1986): یک فیلم هنرهای رزمی که به دنیای نینجاهای جنگجو می‌پردازد.

American Ninja 2: The Confrontation (1987): سری دوم فیلم های نینجای آمریکایی.

Ninja Death Squad (1987): یک فیلم اکشن فیلیپینی با موضوع نینجا.

Ninja: Silent Assassin (1987): یک فیلم هنرهای رزمی که به جهان بی‌صدا و مرگبار نینجاها می‌پردازد.

Ninja vs Ninja (1987): یک فیلم اکشن ژاپنی با رقابت نینجا.

American Ninja 3: Blood Hunt (1989ا در جستجوی عدالت.



همه چیز درباره آیکیدو



همه چیز درباره آیکیدو

ورزش آیکیدو یکی از هنرهای رزمی ژاپنی است که نه تنها به عنوان یک فرهنگ جسمانی، بلکه به عنوان یک راه روحانی نیز شناخته می‌شود. این هنر با تأکید بر اصول هماهنگی بین تکنیک‌های حرکتی و اراده ذهنی، تلاش می‌کند تا افراد را در به دست‌آوردن تعادل و هماهنگی هدایت کند.

آیکیدو به عنوان یک راه آموزشی نه تنها به افراد امکان می‌دهد تا تکنیک‌های موثر دفاعی را یاد بگیرند، بلکه از طریق تمرینات ذهنی و روحی، از آنان خواسته می‌شود که با تعادل و هماهنگی، زندگی را بهتر و پرمعناتر تجربه کنند. مقاله حاضر با بررسی تاریخچه، فلسفه و فواید این ورزش، یک نگاه جامع به این هنر ژاپنی می‌اندازد و خواننده را به دنیایی از هماهنگی بین بدن و ذهن، وارد می‌کند که نه تنها به بهبود مهارت‌های فیزیکی، بلکه به ارتقاء کیفیت زندگی انسانی کمک می‌کند.



بیشتر بدلنید: کدام ورزش رزمی بهتر است؟

ورزش رزمی آیکیدو چیست؟

آیکیدو (به انگلیسی: Aikido) یک ورزش رزمی ژاپنی است که در آن از تکنیک‌های حرکتی مختلف استفاده می‌شود. معنی این ورزش که سه از جـزء آی، کی و دو تشکیل شده، "طریقت هماهنگی روح و روان" است و علاوه بر جنبه‌های فیزیکی، اهمیت بسیاری به جوانب روحانی و اخلاقی می دهد. در واقع، آی کی دو بیشتر به عنوان یک هنر صلح تلقی می‌شود تا فقط یک ورزش رزمی.

 یکی از ویژگی‌های منحصربه‌فرد این ورزش، هماهنگی بین تکنیک‌های حرکتی و اراده ذهنی است. آی کی دو تلاش می‌کند تا فرد را به یک وضعیت هماهنگی کامل بین بدن، ذهن و روح هدایت کند. این هنر رزمی بر اصولی از تعادل، انعطاف و کنترل هماهنگ بین حمله و دفاع تأکید دارد. علاوه بر آموزش تکنیک‌های رزمی، این ورزش به آموزش اصول اخلاقی و انسانی نیز اختصاص دارد. این اصول شامل احترام به دیگران، تعادل در زندگی و استفاده مؤثر از انرژی فردی برای بهبود جهان اطراف می‌شوند.

تاریخچه آیکیدو

تاریخچه آیکیدو به عنوان یک ورزش رزمی ژاپنی جالب و طولانی است که از دوران اولیه تاکنون تحولات مختلفی را پشت سر گذاشته است. آغاز این هنر رزمی به اوایل قرن بیستم (اواخر سال ۱۹۲۰ میلادی) باز می‌گردد. آی کی دو از زمانی شکل گرفت که مؤسس آن، موریهه اوشیبا، تجربیات و مهارت‌های خود را در زمینه‌های مختلف هنرهای رزمی ژاپنی مختلف به دست آورد.

اوشیبا ایده آیکیدو را بر اساس اصول صلح و هماهنگی، به عنوان یک راه برای حل و فصل درگیری‌های جسمانی بدون آسیب جدی، پیشنهاد داد. این اصل صلح‌طلبی در زمان پس از جنگ جهانی دوم به خصوص جلب توجه کرد و به نوعی تبدیل به یک هنر رزمی منحصر به فرد شد. در دهه 1950، آی کی دو به عنوان یک ورزش رسمی تأسیس شد و اوشیبا به عنوان "O'Sensei " یا استاد بزرگ شناخته شد. طرفداران این ورزش به سرعت افزایش یافتند و این ورزش به سرعت به دیگر کشورها گسترش یافت. امروزه، آی‌کی‌دو به عنوان یکی از محبوب‌ترین هنرهای رزمی در سراسر جهان شناخته می‌شود و تأثیر آن در فرهنگ جهانی و توسعه شخصی افراد قابل مشاهده است.



آیکیدو در ایران

آیکیدو در ایران نیز به عنوان یک ورزش رزمی محبوب و پرطرفدار شناخته می‌شود. این ورزش در دهه‌های اخیر جایگاه خود را در فرهنگ ورزشی کشور تقویت کرده و جمعیت زیادی از افراد به آن علاقه‌مند شده‌اند. مراکز آموزشی آی کی دو در شهرهای مختلف ایران وجود دارند که افراد مختلف، می‌توانند در آنجا به تمرینات و آموزش‌های این ورزش بپردازند. دست اندرکاران این ورزش در ایران از تجربیات بین‌المللی استفاده کرده و با ارتقاء سطح تدریس و توسعه این ورزش، تأثیرگذاری آن در میان جوانان و بزرگان را افزایش داده است.



آی کی دو برای چه کسانی مناسب است؟

این ورزش به عنوان یک هنر رزمی فیزیکی و روحانی شناخته می‌شود و به عنوان یک مسیر توسعه فردی نیز تعبیر می‌شود. آیکیدو یک ورزش رزمی است که برای افراد مختلف، از هر سن و جنسیت، مناسب است. این ورزش به دلیل تأکید بر اصول صلح، هماهنگی و توسعه شخصی، برای هر کسی که به دنبال بهبود تعادل، انعطاف و کنترل هماهنگی بین بدن و ذهن خود باشد، مناسب است.

این ورزش همچنین برای افرادی که به دنبال فعالیت ورزشی بدون رقابت شدید هستند، با تأکید بر احترام به دیگران و خودکنترلی، جذاب است. بنابراین، این ورزش و هنر رزمی یک انتخاب برجسته برای هر کسی است که علاوه بر فیزیکی، به جوانب روحانی و اخلاقی زندگی خود نیز توجه دارد. آی کی دو یک فرصت عالی برای جوانان است تا هماهنگی بدنی خود را بهبود بخشند و اصول اخلاقی و تعامل اجتماعی را یاد بگیرند. اصول آی کی دو به افراد یاد می‌دهد چگونه با استفاده از تکنیک‌های حرکتی موثر دفاع شخصی انجام دهند، بدون اینکه آسیب جدی به خود یا دیگران وارد کنند.

سن شروع ورزش آیکیدو

ورزش آیکیدو برای تمام رده‌های سنی مناسب است. بسیاری از مراکز کودکان را از سنین پس از ده سال (11-12 سالگی) پذیرفته و این افراد با گذشت زمان مهارت‌های رزمی، اصول اخلاقی و هماهنگی بین بدن و ذهن را تجربه می‌کنند. در تصل، بهترین سن برای شروع کلاس‌های آی کی دو حدود ۱۱-۱۲ سالگی است. در این سن، کودک قادر به درک دقیق‌تر دیدگاه‌ها و اصولی که با این هنر رزمی همراه است می‌باشد.

کلاس‌هایی هم برای کودکان پنج ساله موجود است که در این کلاس ها، آنها با اصول پایه آشنا شده و برای فعالیت‌های جدی‌تر در آینده آماده می‌شوند. همچنین، برنامه‌های آموزشی برای نوجوانان و جوانان نیز در دسترس هستند تا به نیازها و توانایی‌های گروه‌های سنی مختلف پاسخ دهد. بنابراین، هر کسی که به دنبال یک ورزش رزمی با ارزشهای فرهنگی و انسانی باشد، می‌تواند در هر سنی تمرینات را آغاز کند و از آن بهره‌مند شود.



فواید آیکیدو

ورزش آیکیدو، به عنوان یک هنر رزمی ژاپنی با ویژگی‌های منحصر به فرد خود، فواید فراوانی برای افراد ارائه می‌دهد. این ورزش به عنوان یک ورزش رزمی منحصر به فرد با تأکید بر توازن بین فیزیک بدن و آرامش ذهنی شناخته می‌شود.

آی کی دو نه تنها به تقویت عضلات و افزایش انعطاف بدنی کمک می‌کند، بلکه تسلط بر خود، کنترل هیجانی خود و توانایی مدیریت استرس و فشار ذهنی را نیز می‌آموزد. در این ورزش اتکا به تکنیک‌های حرکتی نه تنها به بهبود قدرت بدنی منجر می‌شود بلکه به توسعه تمرکز ذهنی و آرامش درونی نیز کمک می‌کند. این ورزش همچنین به کاربران امکان می‌دهد تا در محیط‌های روزمره به بهترین نحو با دیگران و مواقع مختلف برخورد کنند، همچنین از لحاظ فنی به آنها مهارت‌های دفاع شخصی را آموزش می‌دهد.

آیکیدو با تمرینات متنوع و شیوه‌های رزمی، به افراد کمک می‌کند تا با فشارها و استرس‌های زندگی بهتر کنار بیایند. تکنیک‌ها و حرکات این ورزش نیازمند تمرکز بسیار زیادی هستند که باعث بهبود توانایی تمرکز ذهنی می‌شود. این ورزش همچنین با تأکید بر احترام و تواضع به دیگران، به افراد کمک می‌کند تا روابط اجتماعی بهتری را تجربه کنند. به عنوان یک ورزش جهانی، این ورزش به فرد این امکان را می‌دهد که به صورت یکپارچه و جامع به توسعه فیزیکی و ذهنی خود بپردازد و در زندگی روزمره به شیوه‌های مؤثرتری با مواقع مختلف برخورد کند.



آسیب ها و خطرات ورزش آی کی دو + راهکارهای کاهش خطرات

ورزش آیکیدو، مانند هر ورزش دیگری، ممکن است با آسیب‌ها و خطراتی همراه باشد. برخی از آسیب‌ها و خطرات ممکن عبارتند از:

آسیب‌های مفصلی به ویژه در زانوها و شانه‌ها

آسیب عضلات و نقاط حساس بدن

خطر افتادن

آسیب‌های شناختی مانند استرس یا اضطراب

آسیب‌های چشمی

برای کاهش این خطرات، می‌توان از راهکارهای زیر استفاده کرد:

اجرای صحیح و دقیق حرکات به ویژه در اوایل آموزش

استفاده از تجهیزات محافظ

آموزش درست تکنیک‌های سقوط و افتادن به ورزشکاران

برنامه تمرینی منظم و دوره‌های استراحت مناسب

آموزش روش‌های تنفس صحیح برای مدیریت استرس و کاهش آسیب‌های شناختی



اصطلاحات رایج در ورزش آی کی دو

ورزش آیکیدو از اصطلاحات خاص و فنی استفاده می‌کند که برخی از آنها عبارتند از:

کوهای (Kohai): هنرجوی تازه کار

سمپای (Sempai): هنرجوی ارشد

سن سی (Sensei): معلم، مربی

شیهان (Shihan): مربی ارشد

یودان شا (Yudansha): اعضا با درجه دان

مودان شا (Mudansha): اعضا با درجه کیو

سوکه (Soke): رئیس یک سبک یا بزرگ یک فامیل

آتمی (Atemi): حمله و ضربه زدن به یک نقطه حیاتی در بدن

چودان زوکی (Chudan-zuki): مشت به طرف ناحیه شکم

چودان گری (Chudan-Geri): ضربه پا به سمت ناحیه شکمی

گدان زوکی (Gedan-zuki): مشت به طرف پایین بدن

گدان گری (Gedan-Geri): ضربه پا به سمت پایین بدن

گیاکو اوچی (Gyaku-uchi): هر نوع حمله عکس

گیاکو زوکی (Gyaku-zuki): مشت زدن با دست مخالف

جودان زوکی (Jodan-zuki): مشت به سمت گردن و سر

جودان گری (Jodan-Geri): ضربه پا به سمت گردن و سر

کاآشی زوکی (Kaeshi-zuki): فشار متقابل وارد کردن

کتته اوچی (Katate-uchi): ضربه به سر یا صورت با یک دست

من اوچی (Men-uchi): ضربه به سر یا صورت

بوجوتسو (Bujutsu): فنون جنگی و مبارزه‌ای

کومی تاچی (Kumitachi): تمرین اشتراکی شمشیر به صورت دو نفره

کومی جو (Kumijo): تمرین اشتراکی چوب به صورت دو نفره

تاچی دوری (Tachi dori): خلع سلاح کردن شمشیر

تانتو دوری (Tanto dori): خلع سلاح کردن چاقو

هیتوری وازا (Hitori waza): تمرین با یار نامرئی

جو دوری (Jo dori): خلع سلاح کردن چوب

سبکهای ورزش آیکیدو

ورزش آیکیدو سبک‌های مختلفی دارد که هرکدام به نحوه آموزش، تکنیک‌ها و اصول خاص خود مشغول به فعالیت هستند. در زیر، چندین سبک این ورزش ذکر شده‌اند:

آی کی کای (Aikikai): این سبک آیکیدو، که بیشتر به عنوان "آی کی دو ترکیبی" نیز شناخته می‌شود، از نظر تاریخی نسبت به دیگر سبک‌ها پیشینه بیشتری دارد. این سبک ترکیبی توسط موریهه اوشیبا بنیان‌گذاری شد و اصولی متمرکز بر حفظ تعادل، هماهنگی با حرکت حریف و استفاده از نیروی حریف به عنوان عناصر اصلی دارد.

آی کی دو یوشینکان (Aikido Yoshinkan): یوشینکان به طور معمول به عنوان سبک سخت آی کی دو شناخته می‌شود و بر تکنیک‌ها و حرکات دقیق، نیروی بدنی و اصول دفاع شخصی تمرکز دارد.

شین شین تویستو (Shin Shin Toitsu): همچنین به نام "کی ای کی دو" یا "آی کی دو یک جهته" هم شناخته می‌شود. شین شین تویستو بیشتر به توسعه کلیه اجزاء فیزیکی و ذهنی انسان می‌پردازد و بر رشد شخصی و بهبود ارتباط بین فرد و محیط اطراف تمرکز دارد.

تاریخچه ورزش کاراته

کاراته دارای قدمتی پنج هزار ساله است ویکی از استادان اولیه و مبتکران این فن «بودیدهاراما» می‌باشد که حدود ۵۲۵ سال قبل از میلاد مسیح می زیسته است. وی که از پیشوایان مذهبی بود، پس ازکسب علوم زمان خود، به منظور آموزش تعالیم مذهبی به دیگران، به تنهایی از هند راه افتاد و پس ازراهپیمایی چند هزار کیلومتر و با پشت سرگذاشتن موانع طبیعی بسیار، به چین رسید و در ایالت «هونونان» ومعبد شائولین اقامت گزید. تعالیم «بودید هاراما»شامل تمرینات شدید انضباطی و انجام اعمال پرهیزگاری بود. وی ۹ سال در کوه ها و غارها به انزوای کامل نشست، ۹ سال ریاضت همراه با تفکر و برای این که شاگردان نیز بتوانند در مقابل ساعت‌های طولانی تفکرو اندیشه، تاب مقاومت بیاورند و نیز با زورگویانی که تعالیم مذهبی و مردان دینی را سد راه خود می دیدند به مبارزه و مقابله برخیزند، ۱۸ حرکت تمرینی را ابداع کرد که در حقیقت زیر بنای حرکات کاراته امروزی می‌باشد.

از طرفی، هنگامی که حکومتهای استبدادی درچین، سلسله «کینک»، و سلسله «ساتسوما» در «اوکیناوا»، به منظور جلوگیری از ورزیده شدن مخالفان و نیز تحت کنترل درآوردن مردم، قانون منبع استفاده از شمشیررا به مورد اجرا گذاشتند و به جمع‌آوری سلاحهای رزمی اقدام نمودند، مردم به سوی آموزش هنر مبارزه با دست خالی روی آوردند که همین امر، موجب شکوفایی هر چه بیشتر«کاراته» شد.

در سال ۱۹۲۱ یکی از استادان برجسته کاراته اوکیناوا، به نام «گیجین فوناکوشی» توانست با قدرت و ظرافت تمام، کاراته را به ژاپن معرفی نماید و برخی دیگراز هنرجویان که تحت تعلیم بزرگترین استادان اوکیناوا قرار گرفته بودند، تکنیکهای سنتی را با یکدیگر ترکیب نموده وسبک‌های متعددی از کاراته را به وجود آوردند.
درحال حاضر کاراته شامل صدها سبک می شود که در واقع بازگشت همه آنها به چهار سبک اصلی و مادر، از سبک‌های کنترلی و یک سبک نیمه‌کنترلی می‌باشد.

منبع: https://magirans.com

سبکهای کاراته

شوتوکان

 

شوتوکان احتمالاً یکی از سبکهای اصلی کاراته است که امروزه شاهد آن هستیم. این سبک توسط گیچین فوناکوشی (Gichin Funakoshi) ابداع شد که پایه و اساس کاراته مدرن به حساب می آید. به همین دلیل فوناکوشی اغلب به عنوان یکی از اساتید بنیانگذار کاراته مدرن شناخته می شود. او که در سال 1868 در زادگاه کاراته یعنی اوکـیــــــــــناوا به دنیا آمد با یکی از اساتید محترم کاراته آن زمان یعنی یاسوتـــــسون آزوتو

(Yasutsune Azato)    شروع یادگیری کرد.

 نام شوتوکان توسط خود فوناکوشی ساخته شد که در آن از نام قلم خود که در جوانی با آن اشعاری را می نوشت تقلید کرد. این سبک از تکنیک های خطی و مواضع گسترده استفاده می کند و تعادل و قدرت بیشتری را برای مبارز به ارمغان می آورد. این سبک برای ارائه حملات سریع و قدرتمند طراحی شده است و در عین حال از دفاع قوی نیز برخوردار است.

شیتوریو

 

نام سبک شیتو ریو از دو استاد Kenwa Mabuni گرفته شده است. Ankō Itosu استاد مشهور کاراته شوریته (Shuri-te) و Kanryō Higaonna استاد معروف ناهاته (Naha-te) بودند. این سبک در سال 1928 بوجود آمده و تخمین زده می شود که حدود 50 کاتا دارد. تکنیک های اصلی این سبک بیشتر بر روی قدرت ضربات سنگین که یکی از مکاتب تهاجمی فکری کاراته است تمرکز دارند.

 گوجوریو


 

گوجوریو در سال 1930 توسط Chojun Miyagi تاسیس شده و اینک به یکی از سبک های پرطرفدار کاراته تبدیل شده است. Miyagi تصمیم گرفت که یک مدرسه جدید افتتاح کند تا بیشتر بر روی تکنیک های سخت تر تمرکز کند. درنتیجه، او تصمیم گرفت نام هنر جدید خود را Goju-ryu Karate (به معنی سخت و نرم) بگذارد زیرا این سنت الهام گرفته از مقدمات Kempo سنتی چینی است. این سبک تکنیک های مسدود کردن دایره را اجرا می کند که با حملات ضد حمله قدرتمند ترکیب شده اند.
میاگی شاگرد سنسی افسانه ای Kanryo Higaonna بود که به خاطر معرفی 8 شکل خاص است که از هنرهای رزمی چینی در کاراته معروف بود.

وادوریو

 

این سبک که نسبتا جدید است در سال 1939 توسط هینوری اوتسوکا (Hienori Otsuka) ساخته شد. وادوریو به شدت تحت تاثیر گیچین فوناکوشی (Gichin Funakoshi)، جوجیتسو و تکنیک های سنتی کاراته اوکیناوا قرار دارد. وادوریو که به معنای "روش هماهنگی" ترجمه می شود حرکات اساسی مرتبط با جوجیتسو را توصیف می کند و به اینکه قادر به جلوگیری از حملات می باشد تمرکز می کند. تکنیک های متحرک فرار بر استفاده از نیروی کمتر تمرکز کرده و از ایجاد برخورد جدی جلوگیری می کند. به همین بسیاری را ترغیب می کند تا وادوریو را به عنوان یک رشته معنوی توصیف کنند نه یک رشته رزمی.
استفاده از Taisabaki (تغییر بدن یا مدیریت بدن) به حداقل رساندن حمله حریف کمک می کند. همچنین Wado-ryu از موضع کوتاهتری نسبت به آنچه در سبک های دیگر مشاهده می کنید استفاده می کند.

منبع: https://magirans.com

کیوکوشین‌کای

کیوکوشین‌کای یک سبک نیمه کنترلی است که توسط «ماسوتاتسو اویاما» (۱۹۹۴ – ۱۹۲۳) بنیانگذاری شــــــد. کیوکوشین کای از عناصر مختلفی که نشأت از تجربیات اویاما و سبک‌های دیــگر است، تشکیـــل شده اســت. کیوکوشین کای از سه لغت کیوکو یعنی بالاترین یا نهایت، شین به معنی حقیقت، روح و کای به معنی گروه و انجمن ترکیب شده است. نام دیگر این سبک «اویاماریو» است. تأکید این سبک روی مبارزه واقعی از راه نزدیک است.

کیوکوشین‌کای یکی از سبک‌های خشن کاراته است و برای کاستن مقاومت حریف، تکنیک‌ها به طور متوالی اجرا می‌شود، این سبک، تاکید زیادی برروی تمرینات تنفسی و حرکاتی که در کاراته دو ممنوع شده است دارد. دوجوی مرکزی این سبک «هومبو» نام دارد و در سال ۱۹۵۵ توسط اویاما در توکیو افتتاح شد.



قوانین و مقررات

محوطه مسابقه: محوطه مسابقه که «تاتامی» خوانده می شود دارای ابعاد ۱۲×۱۲ متر شامل ۸×۸ متر محوطه اصلی
و از هر طرف ۲ متر محوطه ایمنی می‌باشد و باید کاملاً مسطح و به دور از مخاطره باشد.

زمان مسابقه برای آقایان ۳ دقیقه مفید، برای جوانان و بانوان ۲ دقیقه مفید می‌باشد.

مسابقه‌ دهنده و مربی او، داوران و قضات باید لباس رسمی به تن داشته باشند. سر داور قبل از مسابقه باید
تمام وسایل مسابقه و لوازم ایمنی را بررسی کند.

اصطلاحات و مقررات داوری:

ـ شوبو هاجیمه: شروع مسابقه
ـ سوزوکته: ادامه مسابقه ‌(اعلان شروع مسابقه بعد از ایجاد وقفه)

ـ (آنو)یا(آکا) نوکاچی: داور هنگام اعلام برنده دستش را به طرف ورزشکار باند قرمز یا آبی بالا گرفته این کلمه را ادا می‌کند.
ـ موتو نواچی: ایستادن در مکانهای مقرر
ـ سوزوکته هاجیمه: شروع ادامه مسابقه
ـ توری ماسن: اتفاقی نیافتاده
ـ هی‌که واکه: مساوی
ـ شوگو: صدا زدن کمک داور

ـ هانتی: مشورت در قضاوت

مسابقات کاراته به دو دسته تقسیم می‌شود:
 -1فرم یا کاتا: مبارزه با حریف فرضی
۲- کومیته: مبارزه

در مسابقات کاتا، شرکت‌کنندگان در کلیه دورها کاتاهای مورد تایید فدراسیون جهانی کاراته

(WKF )باشددوره‌های اول و دوم ملزم به اجرای یکی از کاتاهای اجباری یا شی‌تی‌کاتا بوده و در دورهای بعدی می‌توانند کاتای اختیاری خود را اجرا نمایند و کاتا از هر منطقه شروع شود در همان نقطه نیز باید خاتمه یابد. در کاتا تمام تکنیک‌ها باید به طور کامل و صحیح اجرا شود. ضمن اینکه استفاده از کیا یعنی تخلیه هوای درون سینه با صدا و سریع روی تکنیکهای خاصی اجباری است. مسابقات در کاتا و کومیته به صورت تیمی و انفرادی برگزار می‌شود. مسابقات تیمی کاتا به صورت ۳ نفره مسابقات تیمی کومیته به صورت پنج نفره با دو نفر ذخیره انجام می‌گیرد.

منبع: https://magirans.com



تاریخچه کاراته در سبک کیو کوشین کای

ماسوتاتسو اویاما دان ۱۰ و مبتکر کیوکوشین کاراته در سال ۱۹۲۳ در جنوب غربی کره متولد شد. در سن ۹ سالگی شروع به تعلیم گرفتن (کمپو) نمود. در سن ۱۵ سالگی پدرش او را به ژاپن فرستاد تا در مؤسسه هواپیمایی جوانان یاماناشی به تعلیم بپردازد. او برای مدت کوتاهی قبل از اینکه کاراته را زیر نظر گی چین فونا کوشی بیاموزد، جودو را در مدت کوتاهی آموخت. ماس اویاما زیر نظر معلمین مختلف کاراته تعلیم گرفت و خیلی سریع پیشرفت نمود و در سن ۲۲ سالگی موفق به دریافت دان ۴ شد.



۲سال بعد در سال ۱۹۴۷ موفق شد که تمام قهرمانان کاراته ژاپن را شکست دهد. دوران بعد از جنگ جهانی دوم دوران آشفتگی و زحمت برای ژاپنی‌ها بود و در همین دوران ماس اویاما اغلب دچار مشکلات ناشی از اشغال آمریکائی‌ها بود. بنابراین در سال ۱۹۴۸ ماس اویاما تصمیم گرفت که به تنهایی در کوهستان به تمرین و تعلیم بپردازد. او برای مدت طولانی با تمرینات روزانه به قوی نمودن بدن و قدرت خود مبادرت ورزید. در سال ۱۹۵۰ پس از مراجعت از کوهستان با یک گاو نر وحشی به مقابله پرداخت و در مبارزات دیگر خود با ۵۱ گاو وحشی که چهار تای آن‌ها را کشته و شاخ ۴۷ گاو وحشی دیگر را با تیغه دست (شوتو) شکست. در سال ۱۹۵۲ به آمریکا دعوت شد و ۳۲ برنامه اجرا نمود. در ایالات مختلف درس داد و در هفت مبارزه که در مقابل بوکسورها و کشتی‌ کج کاران آمریکائی شرکت نمود به پیروزی نائل گردید. او مجدداً در سال ۱۹۵۳ به آمریکا رفت و این مرتبه در شهر شیکاگو در مقابل یک گاو وحشی به مبارزه پرداخت و با جدا نمودن شاخ‌های گاو در قاره آمریکا نیز بسیار مشهور شد. در سال ۱۹۵۴ او اولین «دوجو» خود را در (می‌جروتوکیو) افتتاح نمود.

معلمین این دوجو عبارت بودند از (میزوشیما) و (یاسودا). در سال ۱۹۵۶ دوجوی دیگری در پشت دانشگاه (ریک‌کیو) افتتاح نمود که معلمین آن عبارت بودند از (میزوشیما)،(یاسودا)، (ایشی‌یاشی) و (مینای‌موتو).

از زندگی این استاد فیلمهای بسیاری تهیه شده ولی فیلم (مبارزی در باد) را به علاقه مندان توصیه می کنیم.

منبع: https://magirans.com

 

تاریخچه کاراته، آنکو ایتوسو (۱۹۱۶ – ۱۸۳۰)
در شوری اُکیناوا به دنیا آمد، ایتوسو زیر دست بزرگان کاراته از جمله سوکون “بوشی” ماتسومورا و کوساکو ماتسومورا آموزش دید. دوست صمیمی او یاسوتسونه آزاتو به وی سمت پیشکار پادشاه جزایر ریوکیو (اُکیناوا) را پیشنهاد کرد. به خاطر قدرت فوق‌العاده بازوان، پاها و دستهایش شهرت داشت، گفته می‌شود که او حتی می‌توانست به شیوه ایستادن روی اسب راه برود، (و از همین جا اسم مستعار آنکو را بر او گذاشتند). با توجه به داشتن دستان قوی‌ای که داشت می‌توانست یک ساقه قطور خیزران را با مشتهای خود له کند، گفته می‌شود که او هر روز تا آرامگاه سلطنتی پیاده روی می‌کرده و مشتهای خود را با ضربه زدن به دیواره‌‌های سنگی کنار جاده قوی می‌کرد. ایتوسو معتقد بود باید آنقدر تمرین کند تا در برابر قویترین و سخت‌ترین ضربه‌ها مقاوم شود. در شیوه آموزشی ایتوسو، کاراته‌کا طوری آموزش می‌بیند تا هم از نظر جسمی و هم از نظر روحی قدرتمند شود.

تاریخچه وینگ چون

وینگ چون( به چینی:：咏春拳) یکی از سبک های ورزش رزمی چینی،« کونگ فو» میباشد . این سبک دارای فلسفه ویژه و عمر حدوداً ۳۵۰ ساله هست و بیش تر بر روی مبارزه به کمک ذهن، حس، روح و جسم تأکید دارد.

وینگچون در واژه به مفهوم “بهار زیبا”، “بهار همیشگی” هست.

قصه بروز وینگچون با یک انقلاب عظیم و جنگ داخلی درقرن شانزدهم آغاز مي شود. جایی که دودمان مینگ توسط اشخاص سرزمین منچوری از بین رفت و خلافت چینگ بر سرزمین چین حاکم گردید. باتوجه حمایت راهبان معبد شائولین( 少林寺) از سلسله مینگ اشخاص منچوری به معبد شائولین حمله کردند و آن را آتش زدند. در این حمله اغلب استاتید و هنرجویان کشته شدند و کتاب خانه و دست نوشته ها هم نابود گردیدند. دراین بین چند تن از اساتید موفق به فرارشدند و درشهرهای گوناگون مخفی شدند، در واقع حمله به معبد شائولین تأثير بسياري بر توسعه کونگفو و هنرهای رزمی داشت.

یکی از این اساتید راهبه ای به اسم اِنگ مویی بود که بعد از حمله اشخاص منچوری از معبد گریخت و پنهان گردید، وی در این مدت با مشاهده مبارزه مار ودرنا( در بعضی منبع های روباه سفید ومار) سبکی را ابداع کرد که از فرم های نمایشی قبل استفاده نمی کرد و بسیارسریع وکارآمد بود.

ییم وینگ چون در شهرستان کوآتن به دنیا آمد و از زمان فوت مادرش، با پدرش یی لی که هنرجوی معبد شائولین بود، تنها زندگی می‎کرد. بعد از این که پدر او تحت پیگرد دولت قرار گرفت آن ها کوآتن را ترک کردند و در دامنه های کوه تای لونگ پنهان شدند و یی لی پدر وینگ چون مشغول تجارت گردید.

پس از چند وقتی وینگچون به دختری زیبا تبدیل گردید که این امر باعث مزاحمت یکی از اراذل آن منطقه گردید که اندام بزرگی داشت، وی میخواست ییم وینگ چون را به ازدواج با خویش وادار کند و به وی تا فصل بهار سال بعد مهلت داد تا این پیشنهاد را قبول کند. در این زمان بود که براي نخستین بارییم وینگ چون استاد اِنگ مویی را دید و استاد وی را باخود به معبد برد و آغاز به تعلیم دادن وی کرد. ییم وینگچون در زمينه هنر های رزمی با استعداد بود و سریع فوت و فن رزمی را فراگرفت.

بهارسال بعد هنگامی که ییم وینگچون مرد زورگو را دید وی را به مبارزه دعوت کرد و از وی خواست درصورتی که بتواند اورا شکست دهد مرد باید از ازدواج با وی صرفنظر کند، مرد قوی که از پیروزی خویش خاطرجمع بود موافقت کرد. ییم وینگچون درمدت کوتاهی مرد قدرتمند را شکست داد و مرد جوان هم از ازدواج با وی صرفنظر گردید.

بعد از آن ییم وینگ با عشق اصلی خودش یعنی فردی به اسم لئونگ بک چو ازدواج کرد و تمام فنونی که ازاستاد اِنگ مویی آموخته بود به او آموخت. بعد از مرگ پدر وینگچون آن ها روستا را ترک کردند و به شهر ژاوکینگ در ایالت گوانگ دونگ رفتند و مدرسه سری خویش را بنا کردند.

لئونگ بک به افتخار همسرش اسم این سبک رزمی را وینگ چون نهاد.



سبک وینگ چون

این سبک چند نسل بعد به وسیله استاد لئونگ جان که یکی از اساتید مشهور کونگ فو در زمان خویش بود به شهرت رسید. از استاد لئونگ جان، بعنوان استاد بدون شکست یاد ميشود . آوازه جهانی وینگ چون به وسیله استاد ایپ من و شاگردانش( ایپ چون، لومن کام، لئونگ تینگ و بروس لی) به اوج خویش رسید.

پیشنهاد امروز



محافظت کامل و موثر از پوست شما در برابر آفتاب با جدیدترین محصولات

ایپ من نخستین شخصی بود که بصورت عمومی اموزش وینگ چون را در هنگ کنگ شروع کرد. حرکت دریک مسیر مستقیم، سرعت ضربات و تکنیک های مستقیم و ترکیبی و تلاش در جهت خنثا نمودن حملات رقیب- بیش از اعمال نیرو براي ضربه زدن- یا حمله مستقیم از خصوصیات و ویژگی های بارز این هنر به حساب می آید . حركات دست در اين سبك بيشتر هست و جزء سبكهاي جنوبى چين شمرده مى شود.

تاریخچه وینگ چون در ایران

وینگ چون کونگ فو در سال ۱۳۷۲توسط سی فو فیروز قهرماني در ایران معرفی شد. ایشان در آن هنگام یکی از اعضای سازمان جهانی وینگ چون و از شاگردان کرنشپشت در آلمان بودند. وینگچون شاگردان زيادي را بخود مجذوب کرد من جمله شاگردان سیفو قهرماني رضا خیبری، علی محبوبی، برادران فتحی، برادران رستمی، برادران کرمی، آقایان حسین قربانخانلو، کورش گیلانی، اردشیر محمدی نژاد، سعید قهرمان بیک، شیرویه حسن زاده و کامران پیرنیا و……اشاره کرد.

پس از چند وقتی این اشخاص به دلیل مشکلاتی از ایشان جداشده و نماییندگی سبک های گوناگون را در دست گرفتند.

سیفو قهرماني در سال ۱۳۸۹ سبک وو او تائوWUWEI TAO را بنیانگذاری نمودند.

نکته هایی مهم در تمرین وینگ زیرا

در حالت استقرار ستون فقرات باید کاملاً صاف باشد و این حالت سالمترین و محکمترین حالت براي فایت میباشد .

در استقرار باید کپل و سر و گردن و سینه تنظیم باشد و کنترل شود و پس از چند وقتی به صورت عادت ميشود و عضلات و مغز خسته نمی شود.

روش مشت زنی در وینگ چون زیاد میباشد ، مهم ترين آن باید ارنج به وسط بدن بیاید و بدن را پوشش دهد و درجه مچ دست هم مهم هست که نقطه برخورد سیکن ها باشند و باید توجه داشت که سیکن کاملاً در مرکز بدن باشد.

در مشت زدن سرشانه ها نباید عقب باشد برای این که قدرت مشت وینگ چون از سرشانه ها میباشد مثل بوکس غربی.

شما در تمرینات و ضربه زدن باید کاملاً ریلکس باشید که قدرت و توان در بدن ایجاد شود و انتقال آن به رقیب راحتتر باشد.

نیاز نیست در ضربه زدن دست کشیده باشد و با ارنج شکسته هم میتوان مشت زد.



تمرین وینگ چون

پنج خط مهم درتمرین وینگ چون:

1). خط مرکزي بدن که بدن رابه دونیمه چپ وراست تقسیم می کند . این خط علتهای دروینگ چون دارد. ابتدابدن بایددریک خط قراربگیردوآرنج نیزدروسط قراردارد.

2). خط بین ارنج ها باید موازی بازمین باشند. ارتفاع بین ارنج هابا این خط نیزمشخص ميشود . زاویه بین ساعدوبازو باید135درجه باشدوفاصله ارنج تابدن یک مشت هست.

3). خط دردفاع بونگ سائومی باشد وازسیکن وسط آغاز شده تااواسط ساعد، زاویه بونگ سائو135درجه میباشد .

4). خط فاصله بین دوحریف می باشدواین فاصله بسیارمهم هست. جهت ضربه زدن ودفاع بهتر. براي کم وزیادشدن فاصله ازپاهااستفاده می شودنه این که دستهایمان رابکشیم.

Video Player is loading.

5). خط ازطرفین بدن میباشد ، ازگوش، شانه وکپل به زمین براي حفظ تعادل وتنظیم مرکز ثقل.

درجات شاگردی  وینگ چون

دوره اموزش وینگ چون شامل دوازده درجه شاگردی هست که دو فرم ابتدایی سیو نیم تائو و چام کیو بعلاوهٔ تمرینات پون سائو و دان چي و کاربردهای چی سائو را پوشش ميدهد . در کنار ترکیبات مختلف دست در سیو نیم تائو، مجموعه استانداردی از فرم های پا نیز در این دوره یادگرفته ميشود .

درجات شاگردی بر مبنای عناوینی که در هر دوره اموزش داده ميشود ، به سه بخش تقسیم ميشود :

درجات ۱ تا ۴، یادگیری مهارت های پایه ای در سه فاصله مبارزاتی

درجه یک- احترام و فروتنی، مبانی اصولی سبک و مهارت های حرکتی، درگیر شدن در فاصله دور، آغاز سیو نیم تائو« آغاز تمرین دستها با لات سائو»

درجه دوم- مبارزه در فاصله دور بهمراه مشت نواختن ها و لگدها نواختن ها، کل« سیو نیم تائو»

درجه سوم- گذار از فاصله حملاتی دور به فاصله میانی در تمارین لات سائو بصورت آزادتر و روتین

درجه چهارم- گذر از فاصله حملاتی میانی به فاصله نزديک و شروع فرم« چام کیو» و« تمارین لامسه دستها به نان پون سائو و دانچی»

مراتب ۵ تا ۸

درجه پنجم- حملات در مسافت کوتاه و مبارزه همزمان با هر دو دست

درجه ششم- آغاز چی سائو و تطبیق نيروهاي خویش با حريف

درجه هفتم- روش های ستاندن و قفل دست و پاها و رد كردن

درجه هشتم- روش های کشیدن و هل دادن

درجات ۹ لغایت ۱۲، کاربردها

درجه نهم- در برابر تک مهاجم و کاربرد تکنیک های کلاسیک

درجه ده- در برابر دو مهاجم و کاربرد به صورتِ روش های آزادِ

درجه یازدهم-  در برابر تک مهاجم مسلح به سلاح سرد بصورت کلاسیک

درجه دوازدهم-  در برابر دو مهاجم مسلح به سلاح سرد ازاد

در درجه ۹ شاگردی هنرجو نه تنها باید سبک را به خوبی بشناسد( همچنين در درجه ۸) بلکه باید به خوبی از کاربردهای آن بهره بگیرد . مهارت تنها تفاوت مهم بین این دو درجه هست، که بسته به مدرسه ای که هنرجو تحت تعلیم هست، درجه ۸ و ۹ میتواند با عنوان کمربند مشکی برابری کند. اما هیچ اجماعی روی این مسأله وجود ندارد زیرا هیچ مقایسه قراردادی و ریتمی در این بین وجود ندارد.

در برخی مدارس درجات مختلف با تی شرت های گوناگون مشخص میشوند ، مانند لباس با رنگ سفید تا درجه پنجم، خاکستری براي درجه ۵ تا ۸ و مشکی براي درجه ۹ تا ۱۲.