حامدرحیمی پنجکی

هیپ تراست زانو‌زده؛ رشد مؤثر عضلات باسن و پشت پا

تمرین هیپ تراست زانو‌زده یکی از حرکات کاربردی برای تقویت عضلات باسن و پشت پا (همسترینگ) محسوب می‌شود. این حرکت هم در برنامه‌های حرفه‌ای بدنسازی و هم در مراحل پایانی بازتوانی عضلانی استفاده می‌شود و نقش مهمی در بهبود کنترل مفصل ران و تقویت عضلات اصلی پایین‌تنه دارد.

هیپ تراست زانو‌زده چیست؟

هیپ تراست زانو‌زده یک تمرین چند مفصلی و با زنجیره بسته است که در آن، فرد روی زانوها قرار می‌گیرد و با انقباض عضلات باسن، لگن را به سمت جلو هدایت می‌کند. در طول حرکت، زانو در حالت خم باقی می‌ماند و هدف اصلی، درگیر کردن عضلات سرینی و همسترینگ است.

این تمرین معمولاً به عنوان حرکت مکمل برای عضلات پشت پا و باسن در نظر گرفته می‌شود. البته در تمرینات اصلاحی یا برنامه‌های بازتوانی نیز می‌توان از آن به‌عنوان حرکت اصلی برای تقویت کنترل لگن و اصلاح الگوهای حرکتی استفاده کرد.

برای افزایش فشار تمرینی، می‌توان از کش‌های بدنسازی دور باسن یا وزنه‌هایی مثل صفحه یا دمبل استفاده کرد.

آموزش صحیح اجرای هیپ تراست زانو‌زده

. روی زانوها بنشینید؛ زانوها تقریباً هم‌عرض شانه باشند و پاها کنار هم قرار گیرند.

۲. تنه صاف و عمود باشد، سر در راستای ستون فقرات و نگاه رو به جلو.

۳. عضلات شکم را منقبض کنید و در حالی‌که لگن روی پاشنه‌ها قرار دارد، با فشار دادن عضلات باسن، لگن را به جلو ببرید.

۴. در بخش بالایی حرکت، تنه و ران‌ها باید در یک راستا قرار بگیرند و باسن کاملاً منقبض باشد.

۵. بدون تاب دادن تنه یا ایجاد شتاب اضافی، کنترل‌شده به حالت اول بازگردید.

توصیه می‌شود حرکت را با کنترل کامل و تمرکز روی انقباض عضلات باسن انجام دهید، بدون کمک گرفتن از شتاب یا کشیدن تنه به عقب.

تعداد ست و تکرار پیشنهادی

اگر حرکت را بدون وزنه انجام می‌دهید، ۳ تا ۴ ست با ۱۲ تا ۲۰ تکرار برای رشد عضلات کافی است.

در صورتی‌که از کش بدنسازی یا وزنه استفاده می‌کنید، می‌توانید با ۸ تا ۱۲ تکرار در هر ست و وزنه سبک تا متوسط تمرین را اجرا کنید.

عضلات درگیر در هیپ تراست زانو‌زده

برای درک بهتر تأثیر تمرین، عضلات فعال را به دو دسته تقسیم می‌کنیم:

عضلات اصلی (حرکتی)

عضلات باسن (سرینی): این عضلات، نیروی اصلی برای باز شدن مفصل ران را تأمین می‌کنند. (→ عضله سرینی در ویکی‌پدیا)

عضلات پشت پا (همسترینگ): در کنار باسن در باز کردن لگن نقش دارند و همچنین به حفظ تعادل بدن در حالت زانو‌زده کمک می‌کنند. (→ همسترینگ در ویکی‌پدیا)

عضلات کمکی و پایدارکننده

چهارسر ران: برای حفظ موقعیت خم‌شده زانوها درگیر می‌شود.

عضلات مرکزی بدن (شکم و فیله کمر): نقش ثبات‌دهنده تنه را ایفا می‌کنند و مانع از خم شدن کمر در حین اجرا می‌شوند.

اشتباهات رایج در اجرای هیپ تراست زانو‌زده

تاب دادن تنه یا لگن با شتاب زیاد: باعث کاهش درگیری باسن و افزایش فشار روی مفاصل می‌شود.

قوس دادن به کمر: اجرای صحیح نیازمند حفظ ستون فقرات در وضعیت خنثی است.

ناتمام گذاشتن دامنه حرکت: برای بیشترین رشد عضلات، لگن باید به جلو و بالا تا جای ممکن هدایت شود.

خم شدن به عقب هنگام بازگشت: تنه باید در طول حرکت تقریباً عمود باقی بماند.

استفاده بیش از حد از مقاومت: فشار بیش از حد به‌ویژه با کش، می‌تواند تعادل بدن را بر هم بزند و کیفیت حرکت را پایین بیاورد.

حرکات جایگزین برای هیپ تراست زانو‌زده

اگر به دنبال تنوع یا کاهش فشار روی زانو هستید، می‌توانید از تمرین‌های زیر به‌عنوان جایگزین استفاده کنید:

هیپ تراست خوابیده (پل باسن): مناسب برای شروع و یادگیری فرم حرکت، قابل اجرا با وزنه یا بدون وزنه.

هیپ تراست تک‌پا با دمبل: تمرینی چالشی برای اصلاح عدم تعادل بین دو پا.

ددلیفت تک‌پا: تمرینی فوق‌العاده برای تقویت همسترینگ و باسن و بهبود تعادل.

سؤالات پرتکرار

آیا هیپ تراست زانو‌زده واقعاً مؤثر است؟

بله. این تمرین به‌ویژه در تقویت عضلات باسن و بهبود باز شدن مفصل ران بسیار مؤثر است و خطر آسیب‌دیدگی پایینی دارد.

آیا هیپ تراست خوابیده هم اثر مشابهی دارد؟

هیپ تراست خوابیده به‌ویژه اگر بالاتنه روی سطحی مثل نیمکت قرار گیرد، می‌تواند دامنه حرکتی بیشتری ایجاد کرده و نتایج مشابه یا حتی بهتر از نوع زانو‌زده فراهم کند.

آیا این تمرین برای زانوها ضرر دارد؟

خیر. در این حرکت، مفصل زانو تقریباً بی‌حرکت است و درگیر نمی‌شود. با این حال اگر زانوی آسیب‌دیده دارید، فشار را کنترل کنید و از سطح نرم استفاده نمایید.

یکی از شایع‌ ترین علل دردهای ناگهانی و محدودکننده حرکتی در ناحیه پایین کمر، گرفتن رگ کمر است. بسیاری از افراد حداقل یک بار در طول زندگی خود این نوع گرفتگی را تجربه کرده ‌اند.

این وضعیت معمولاً به ‌صورت درد تیرکشنده یا احساس قفل ‌شدگی در کمر ظاهر می ‌شود که ممکن است همراه با گرفتگی عضلانی یا ناتوانی در خم یا راست شدن کامل باشد. شناخت دقیق علائم، دلایل و روش ‌های درمان گرفتن رگ کمر می ‌تواند از پیشرفت این مشکل جلوگیری کرده و روند بهبودی را سرعت بخشد.

جا به ‌جایی دیسک بین‌ مهره ‌ای (فتق دیسک)

پیچ‌ خوردگی یا کشیدگی عضلات و رباط‌ های اطراف ستون فقرات باشد.

علائم گرفتن رگ کمر

علائم ممکن است به ‌صورت ناگهانی یا تدریجی بروز کنند و شدت آن ‌ها از یک ناراحتی جزئی تا درد ناتوان‌ کننده متغیر است. شایع ‌ترین علائم عبارتند از:

درد ناگهانی و تیز در ناحیه پایین کمر

احساس قفل شدن یا گیر کردن کمر

عدم توانایی در خم شدن یا صاف ایستادن

انتشار درد به باسن یا ران‌ها

اسپاسم عضلانی یا گرفتگی شدید

احساس سوزن‌ سوزن یا بی‌حسی در پاها (در صورت درگیری عصب)

در صورتی که درد به پاها منتشر شود، احتمال درگیری عصب سیاتیک وجود دارد و ممکن است موضوعی جدی ‌تر از یک اسپاسم ساده باشد.

دلایل گرفتن رگ کمر

علت ‌های متعددی م ی‌توانند زمینه ‌ساز گرفتن رگ کمر شوند که برخی از آن ‌ها عبارتند از:

بلند کردن اجسام به شکل نامناسب (مثلاً با خم کردن کمر به جای زانو) باعث فشار زیاد بر مهره ‌ها و عضلات پایین کمر شده و می ‌تواند منجر به کشیدگی یا اسپاسم شود.

چرخش یا خم شدن ناگهانی بدن هنگام ورزش یا انجام کارهای روزمره می ‌تواند باعث کشیدگی ناگهانی عضله یا تحریک عصب شود.

وضعیت ‌های غلط نشستن یا ایستادن به‌ خصوص در محیط کار، عامل رایجی برای گرفتگی عضلات کمری و در نتیجه، درد و گرفتگی رگ محسوب می ‌شود.

اضطراب مزمن می ‌تواند باعث افزایش تنش عضلانی در ناحیه پشت و کمر شود و شرایط را برای اسپاسم فراهم کند.

افرادی که فعالیت بدنی ندارند یا عضلات مرکزی ضعیفی دارند، بیشتر در معرض آسیب و گرفتگی ناگهانی عضلات کمر هستند.

بیماری ‌هایی مانند دیسک کمر، آرتروز ستون فقرات، اسکولیوز (انحراف ستون فقرات) یا تنگی کانال نخاعی نیز می ‌توانند باعث گرفتن رگ کمر شوند.

درمان گرفتن رگ کمر

درمان این مشکل به شدت علائم و علت زمینه‌ ای بستگی دارد. و در موارد خفیف تا متوسط، درمان ‌های خانگی و مراقبت ‌های اولیه کافی هستند، اما در موارد شدید یا عودکننده ممکن است نیاز به بررسی تخصصی باشد.

در ۲۴ تا ۴۸ ساعت ابتدایی، کاهش فعالیت فیزیکی می ‌تواند به کاهش التهاب و درد کمک کند، اما استراحت مطلق طولانی توصیه نمی ‌شود.

در ساعات اولیه، کمپرس سرد برای کاهش التهاب مؤثر است و پس از آن، گرما درمانی برای کاهش اسپاسم عضلانی مفید خواهد بود.

داروهایی مانند ایبوپروفن، ناپروکسن یا دیکلوفناک می ‌توانند درد و التهاب را کاهش دهند. همچنین پزشک ممکن است شل‌کننده‌های عضلانی مانند متوکاربامول یا باکلوفن تجویز کند.

تمرین‌های کششی و تقویتی مخصوص عضلات کمر و شکم، باعث بهبود عملکرد ستون فقرات شده و از عود مجدد جلوگیری می‌ کنند.

ماساژ تخصصی توسط فیزیوتراپیست یا ماساژور مجرب می‌ تواند گرفتگی عضلات را کاهش داده و جریان خون را بهبود ببخشد.

در صورت وجود اختلالات مفصلی، برخی درمان ‌های دستی (کایروپراکتیک)

می ‌توانند باعث بهبود تنظیم ستون فقرات و کاهش فشار عصبی شوند.

چه زمانی به پزشک مراجعه کنید؟

اگر با علائم زیر مواجه شدید، مراجعه به پزشک متخصص ضروری است:

درد شدید و غیرقابل‌تحمل

بی ‌حسی یا ضعف در پاها

بی‌ اختیاری ادرار یا مدفوع

درد مداوم بیش از یک هفته با وجود درمان‌ های خانگی

پیشگیری از گرفتن رگ کمر

با رعایت نکات زیر می‌ توان احتمال بروز این مشکل را به حداقل رساند:

تقویت عضلات شکم و کمر با ورزش منظم

پرهیز از بلند کردن اشیاء سنگین به ‌صورت اشتباه

رعایت اصول صحیح نشستن و ایستادن

استفاده از تشک مناسب برای خواب

کنترل وزن بدن

پرهیز از پوشیدن کفش‌ های نامناسب

کاهش استرس و اضطراب با تمرینات ذهن ‌آرام ‌سازی

تأثیر سبک زندگی بر سلامت کمر

یکی از عوامل مهم در جلوگیری از گرفتن رگ کمر، تغییر در سبک زندگی است. افرادی که شغل پشت ‌میزنشینی دارند یا به ‌صورت مداوم پشت فرمان می ‌نشینند، باید توجه بیشتری به وضعیت نشستن خود داشته باشند. استفاده از صندلی ارگونومیک، حفظ قوس طبیعی کمر و استراحت‌ های کوتاه ‌مدت (مثلاً هر یک ساعت ایستادن و کمی راه رفتن) از ساده‌ ترین روش ‌های پیشگیری هستند.

از طرف دیگر، خواب نامناسب نیز فشار زیادی به ستون فقرات وارد می ‌کند. انتخاب تشک طبی با سفتی مناسب و بالشت استاندارد می ‌تواند از فشارهای نامتقارن به مهره ‌ها جلوگیری کرده و سلامت کلی کمر را بهبود دهد

کلید سلامت کمر در یک نگاه

گرفتن رگ کمر اگرچه ممکن است در نگاه اول یک ناراحتی ساده به نظر برسد، اما می ‌تواند نشانه ‌ای از یک اختلال جدی ‌تر مانند فتق دیسک یا فشار روی عصب باشد. درمان به ‌موقع و اصلاح سبک زندگی نقش مهمی در بهبود علائم و پیشگیری از عود آن دارد. در صورت شدت گرفتن درد یا همراهی با علائم عصبی، مراجعه به پزشک ضروری است تا با تشخیص دقیق، از آسیب ‌های جدی ‌تر به ستون فقرات جلوگیری شود.

درمان به کمک ارایه اطلاعات به بیمار جدید ترین و کم هزینه ترین راه جهت ارتقای سطح سلامت و افزایش کیفیت زندگی افراد است. در اطلاعات درمانی آگاهی های لازم پیرامون وضعیت فعلی و راهکارهای درمان و پیشگیری از بروز مجدد رخداد پاتولوژیک به بیمار آموزش داده شده و خود اوست که نقش محوری را در اصلاح وضعیت خود ایفا می کند

ساییدگی مفصل زانو یا آرتروز زانو یکی از مشکلات شایع در بین افراد مسن و حتی برخی از جوان‌ترها است. این بیماری زمانی رخ می‌دهد که غضروف مفصل زانو که باعث کاهش اصطکاک و تسهیل حرکت مفصل می‌شود، شروع به فرسایش و تخریب می‌کند. این مسئله می‌تواند باعث درد، تورم و کاهش دامنه حرکتی شود. به همین دلیل، مدیریت و کاهش ساییدگی مفصل زانو برای بهبود کیفیت زندگی و کاهش علائم اهمیت زیادی دارد. در این مقاله، به معرفی تکنیک‌هایی برای کاهش ساییدگی مفصل زانو خواهیم پرداخت.

تمرینات ورزشی مناسب

در مورد تکنیک‌هایی برای کاهش ساییدگی مفصل زانو، ورزش‌های مناسب می‌توانند به تقویت عضلات اطراف مفصل زانو کمک کنند و فشار وارد بر آن را کاهش دهند. انجام تمرینات به‌طور منظم باعث بهبود تحرک مفصل و افزایش انعطاف‌پذیری می‌شود. برخی از تمرینات موثر شامل:

تمرینات تقویت عضلات چهارسر ران: این عضلات مسئول پشتیبانی از زانو هستند. تقویت این عضلات با انجام تمرینات مثل اسکوات یا لانژ به کاهش فشار وارد بر مفصل کمک می‌کند.

تمرینات کششی: این تمرینات به حفظ انعطاف‌پذیری مفصل زانو کمک می‌کنند و می‌توانند مانع از سفت شدن مفصل شوند. کشش عضلات همسترینگ و ساق پا از جمله تمرینات مفید هستند.

ورزش‌های آبی: شنا و تمرینات در آب به دلیل کم‌فشار بودن، برای کسانی که از درد مفصل زانو رنج می‌برند مناسب هستند. این تمرینات فشار کمتری به مفصل وارد می‌کنند.

پیاده‌روی و دوچرخه‌سواری: پیاده‌روی نرم یا دوچرخه‌سواری به تقویت عضلات اطراف زانو کمک می‌کند و همچنین برای بهبود تحرک مفصل مفید است

فیزیوتراپی و تکنیک‌های دستی

فیزیوتراپی یکی از موثرترین روش‌ها برای مدیریت و درمان آرتروز زانو است. علاوه بر تمرینات تقویتی و کششی، فیزیوتراپیست‌ها از تکنیک‌های دستی برای بهبود عملکرد مفصل و کاهش درد استفاده می‌کنند. این تکنیک‌ها شامل:

ماساژ به کاهش تنش عضلانی کمک کرده و می‌تواند درد را تسکین دهد. این درمان باعث بهبود گردش خون در ناحیه آسیب‌دیده و افزایش دامنه حرکتی مفصل می‌شود.

برخی از فیزیوتراپیست‌ها از تحریکات الکتریکی برای تقویت عضلات و کاهش درد استفاده می‌کنند. این روش می‌تواند کمک کند که عضلات اطراف زانو تقویت شده و فشار وارد بر مفصل کاهش یابد.

موبیلیزاسیون مفصل شامل حرکت ملایم مفصل زانو در جهات مختلف است تا حرکت آن بهبود یابد. این کار می‌تواند کمک کند تا زانو به شکل طبیعی و بدون درد حرکت کند.

استفاده از زانوبند و کفش مناسب

استفاده از زانوبندهای مخصوص آرتروز زانو می‌تواند به کاهش فشار وارد بر مفصل کمک کند. این زانوبندها معمولاً به‌صورت فشاری عمل می‌کنند و باعث ثبات بیشتر مفصل می‌شوند.

انتخاب کفش مناسب نیز از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است. کفش‌هایی که دارای پشتیبانی مناسب و کفی نرم هستند می‌توانند شوک وارد بر زانو را کاهش دهند. استفاده از کفی‌های طبی مخصوص نیز می‌تواند مفید باشد.

تغذیه مناسب برای سلامت مفاصل

تغذیه مناسب نقش مهمی در سلامت مفاصل دارد. مصرف مواد غذایی غنی از آنتی‌اکسیدان‌ها، امگا-3 و ویتامین‌های مختلف می‌تواند به کاهش التهاب مفاصل کمک کند. برخی از مواد غذایی مفید برای مفاصل شامل

ماهی‌های چرب مانند سالمون و تن که منابع خوبی از امگا-3 هستند و خواص ضد التهابی دارند.

سبزیجات برگ سبز مانند اسفناج و کلم که حاوی ویتامین K و آنتی‌اکسیدان‌های مفید برای غضروف‌ها هستند.

مغزها و دانه‌ها که منابع خوبی از چربی‌های سالم و مواد مغذی هستند.

دارچین و زنجبیل که خواص ضد التهابی دارند و می‌توانند به کاهش درد مفصل کمک کنند.

کنترل وزن بدن

اضافه‌وزن یکی از عوامل اصلی در تشدید درد و آسیب به مفصل زانو است. هر کیلوگرم اضافه وزن، فشار بیشتری به مفصل زانو وارد می‌کند. بنابراین، کاهش وزن می‌تواند به طور چشمگیری از فشار وارد بر مفصل زانو بکاهد و باعث کاهش علائم آرتروز شود. برای کاهش وزن، تمرکز بر رژیم غذایی متعادل و ورزش‌های کم‌فشار می‌تواند مفید باشد.

استراحت و پرهیز از فعالیت‌های سنگین

در مورد تکنیک‌هایی برای کاهش ساییدگی مفصل زانو، برای کاهش فشار بر روی مفصل زانو، باید از فعالیت‌های سنگین و فشار‌آور که می‌توانند به مفصل آسیب برسانند، پرهیز کنید. از انجام فعالیت‌هایی مانند دویدن‌های طولانی‌مدت یا بلند کردن وزن‌های سنگین باید اجتناب کنید. استراحت کافی به مفصل زانو کمک می‌کند تا بتواند بهبود یابد.

حمایت از مفصل با استفاده از فناوری‌های جدید

در سال‌های اخیر، فناوری‌های جدیدی برای کمک به مدیریت آرتروز زانو توسعه یافته‌اند. این فناوری‌ها شامل روش‌های درمانی مانند:

یکی از روش‌های جدید برای درمان آرتروز زانو، تزریق هیالورونیک اسید به داخل مفصل است. این ماده به‌طور طبیعی در مایع مفصلی وجود دارد و می‌تواند به بازسازی غضروف کمک کرده و اصطکاک داخل مفصل را کاهش دهد.

یکی دیگر از روش های جدید پلاسمای در پلاسمای غنی از پلاکت پلاکت‌های خون فرد گرفته شده و به ناحیه آسیب‌دیده تزریق می‌شود تا روند ترمیم غضروف و بافت‌های آسیب‌دیده تسریع شود. این درمان به طور معمول برای افراد مبتلا به آرتروز زانو که نتایج کافی از روش‌های دیگر نگرفته‌اند، پیشنهاد می‌شود.

سلول‌های بنیادی به عنوان یک گزینه درمانی جدید برای آرتروز زانو مطرح شده‌اند. این درمان‌ها می‌توانند به بازسازی غضروف آسیب‌دیده کمک کنند. اما این درمان هنوز در مراحل تحقیقاتی است و نیاز به بررسی‌های بیشتر دارد.

پرهیز از استفاده زیاد از داروهای مسکن

اگرچه داروهای مسکن مانند ایبوپروفن یا استامینوفن می‌توانند در تسکین درد مفصل زانو موثر باشند، استفاده بیش از حد از این داروها می‌تواند عوارض جانبی به همراه داشته باشد. این داروها می‌توانند به کبد یا دستگاه گوارش آسیب بزنند. به همین دلیل، توصیه می‌شود که این داروها تنها با مشورت پزشک و در دوزهای مشخص مصرف شوند و در عوض، روش‌های غیر دارویی برای مدیریت درد در اولویت قرار گیرند.

درمان‌های جراحی در صورت لزوم

اگر روش‌های غیرجراحی نتوانند درد و علائم آرتروز زانو را کاهش دهند، ممکن است نیاز به درمان‌های جراحی باشد. برخی از گزینه‌های جراحی شامل:

آرتروسکوپی: در این روش، با استفاده از دوربین کوچک، جراح می‌تواند غضروف‌های آسیب‌دیده را ترمیم یا برداشت کند.

تعویض مفصل زانو: در موارد پیشرفته آرتروز، ممکن است نیاز به تعویض کامل مفصل زانو باشد. این روش معمولاً برای افرادی که درد شدید دارند و کیفیت زندگی‌شان به شدت تحت تاثیر قرار گرفته است، توصیه می‌شود.

نظارت مداوم و مشورت با پزشک

در مورد تکنیک‌هایی برای کاهش ساییدگی مفصل زانو، یکی از مهم‌ترین نکات در مدیریت ساییدگی مفصل زانو، نظارت مستمر بر وضعیت مفصل و مشورت منظم با پزشک است. پزشک می‌تواند ارزیابی‌های دقیقی انجام دهد و در صورت نیاز به تغییر درمان، دستورالعمل‌های لازم را بدهد. این نظارت می‌تواند از پیشرفت سریع بیماری جلوگیری کرده و درمان‌های به‌موقع را آغاز کند.

بیشتر پزشکان، پس از تشخیص آرتروز زانو، پیشنهاد می‌دهند که افراد یک برنامه درمانی جامع داشته باشند که شامل فیزیوتراپی، تغییرات سبک زندگی، و در صورت نیاز درمان دارویی باشد. در موارد خاص، پزشک ممکن است آزمایشاتی مانند عکس‌برداری با اشعه ایکس یا ام‌آرآی انجام دهد تا شدت آسیب به مفصل زانو را ارزیابی کند.

درمان به کمک ارایه اطلاعات به بیمار جدید ترین و کم هزینه ترین راه جهت ارتقای سطح سلامت و افزایش کیفیت زندگی افراد است. در اطلاعات درمانی آگاهی های لازم پیرامون وضعیت فعلی و راهکارهای درمان و پیشگیری از بروز مجدد رخداد پاتولوژیک به بیمار آموزش داده شده و خود اوست که نقش محوری را در اصلاح وضعیت خود ایفا می کند.

نویسنده:

حامد   رحیمی   پنجکی .......................................

کفش اسپرت یا همان کفش کتانی بسیار متفاوت است از کفش ورزشی,هرگز نمی‌توان کفش اسپرت یا کتانی را بجای کفش‌های تخصصی ورزشی استفاده کرد.

هرکفشی برای ورزش مناسب است؟

کفش اسپرت یا همان کفش کتانی بسیار متفاوت است از کفش ورزشی, بعضی از کفش‌های اسپرت یا کتانی بعضا بعنوان ورزشی نیز استفاده می شوند، وقتی آن کفش، اسپرت بی‌بند باشد و وقتی آن ورزش، پیاده‌روی یا دویدن سبک باشد.در این صورت ما می‌توانیم از اسپرت بعنوان کفش راحتی نیز استفاده کنیم. اما هرگز نمی‌توان کفش اسپرت یا کتانی را بجای کفش‌های تخصصی ورزشی استفاده کرد.پوشیدن کفش مناسب در هر ورزشی بسیار حائز اهمیت است. تطبیق نوع پای شما با کفش ورزشیتان باعث بهتر شدن تناسب و عملکرد در شما خواهد شد.انتخاب یک جفت کفش مناسب برای دویدن، پیاده‌روی و دیگر فعالیت‌های ورزشی برای پیشگیری از بروز درد ساق پا، درد پاشنه پا و دیگر مشکلات بسیار مهم است. پوشیدن کفش مناسب می‌تواند میزان عملکردتان را بهبود ببخشد.

انواع مختلف کفش های ورزشی

دوندگی

باشگاهی

تنیس

پیاده روی

فوتبال

گلف

کوه نوردی

بیسبال و سافتبال

فوتبال امریکایی

لاکراس

کراس ترینینگ

تریل رانینگ

مینیمالیستی

کفش های ورزشی پیاده روی

اگر اهل پیاده‌روی هستید، باید به‌فکر خرید کفش‌هایی سبک باشید. پاشنه و کف پایتان نباید آسیب ببیند؛ پس برای پیاده‌روی به‌دنبال کفش‌هایی باشید که در این نواحی ضربات واردشده به‌ پا را دفع کنند. نوک کفش‌های پیاده‌روی سفت‌تر از کفش‌های دویدن است و می‌توانید انگشتان پا را در فضای جلوی کفش تکان بدهید و حالتی مشابه با حالت کفش‌های دویدن در آنها وجود ندارد؛ یعنی نمی‌توانید در قسمت نوک پنجه، انگشتان را خم و تا کنید.کفی کفش‌های پیاده‌روی یا کوه‌پیمایی برای گذشتن از نواحی صخره‌ای ساخته‌ شده‌اند و سطوح سخت مختلفی دارند. کفی این کفش‌ها که معمولاً از جنس لاستیک هستند، دارای الگوها و عمق تورفتگی متفاوتی خواهد بود، از این‌ رو تورفتگی‌ها و دندانه‌هایی در ته کفی کفش وجود دارند که راه رفتن روی سطوح ناهموار را بی‌خطر و ایمن خواهند ساخت. تورفتگی‌های بسیار عمیق در این کفش‌ها، بیشترین حد کشش‌ها و انقباضات را میسر می‌سازند و تورفتگی‌های پهن و کم‌عمق‌تر سبب گرفتگی کمتر پا خواهند شد. شاید یک کفش با کفی پاشنه‌ بلند، به نام پاشنه مخفی، نیز از این نوع کفش‌ها بیابید. این نوع از پاشنه باعث می‌شود تا احتمال سرخوردنتان هنگام راه رفتن در سرازیری با شیب بسیار تند کمتر شود. کفی کفش‌های پیاده‌روی معمولاً محکم‌ترین و انعطاف‌ناپذیرترین کفش در بین کفش‌های ورزشی می‌باشند، اما بیشترین جذب ضربه‌گیری (خاصیت ضربه‌گیری) را دارند.

کفش های ورزشی دوندگی

این کفش‌ها برای فعالیت‌های ورزشی که بر مبنای دویدن هستند مانند آهسته دویدن، دویدن در مسافت کوتاه و غیره مفید هستند.در میان انواع کفش وزشی موجود در بازار، کفش‌های دویدن طوری طراحی می‌شوند که از انگشت‌ها و پاشنه پا بیشترین حفاظت را به‌ عمل بیاورند. حرکت در دویدن رو به‌ جلوست. برای همین، کفش‌های دویدن نیز ساختاری برای حرکت به‌سوی جلو دارند. این کفش ها به دلیل راحتی بی‌همتایشان و کیفیت ضربه‌ گیریشان به کسانی که فعالیت ورزشی دارند توصیه می‌شوند. یک جفت کفش دوندگی مناسب همچنین می‌تواند به کاهش احتمال آسیب‌دیدگی‌ها، رگ به رگ شدن پا، پارگی یا آسیب به تاندون‌ها، شکستگی‌ها و دیگر علائم خطرناک ناشی از انجام فعالیت‌های غلط و مفرط با پا کمک کند.

کفش های ورزشی تنیس

کفش‌های تنیس دارای یک طراحی به خصوصی هستند که به حرکات از پهلو و انتقال ناگهانی وزن که بازیکنان در هنگام بازی ناچار به انجام آن‌ها می‌باشند، کمک می‌کند. اگر علاقه‌مند به ورزش تنیس و یادگیری این ورزش هستید، می‌بایست کفش‌هایی با بهترین کیفیت خریداری کنید. یک کفش تنیس خوب باید استحکام و انعطاف‌پذیری خوبی داشته باشند تا به حرکات عقب و جلو رفتن ناگهانی کمک کند. همچنین این کفش‌ها، باید تمایل کمتری برای ضربه‌گیری داشته باشند. کفش‌های تنیس را می‌توان برای فعالیت‌های ورزشی که شامل دوندگی یا پیاده‌روی می‌شوند نیز استفاده کرد، زیرا کفی نرم و بالشتک ابری روی آن‌ها راحتی مورد نیاز برای انجام این فعالیت‌ها را فراهم می‌آورد. اگر در زمین تنیس با کف نرم و خاکی بازی می‌کنید، کفشی انتخاب کنید که پاشنه نرم و راحتی داشته باشد. منتها اگر کف زمین‌تان آسفالت است یا مواد سفت در ساختش به‌ کار رفته، به‌دنبال کفش‌هایی با پاشنه سفت‌تر باشید.

کفش های ورزشی بسکتبال

کفی کفش‌های بسکتبال لاستیکی و نسبتاً تخت هستند. اکثر آن‌ها پهن‌تر می‌باشند و یک الگوی قالب‌گیری شده با طرح جناغی دارند که به مقاومت و کشش برای چرخش‌های سریع روی پاشنه، شروع و ایست‌های سریع بهبود می‌بخشند.با این ویژگی‌ها، هنگام بالاوپایین‌پریدن در زمین بازی، ثبات بیشتری خواهید داشت. کف کفش‌های بسکتبال سالنی اغلب از لاستیک نازک ساخته می‌شوند تا برای حرکات سریع، سبک‌تر باشند، در حالی‌ که کفی کفش‌های بسکتبال در فضای باز برای دوام بیشتر، ضخیم‌تر هستند. کفش‌های بسکتبال معمولاً بالاترین جذب ضربه را دارند و در مقایسه با انواع دیگر کفش‌های ورزشی، نسبتاً انعطاف‌پذیر می‌باشند.وجود ساق بلند برای کفش‌های بسکتبال، در هنگام تغییر سریع مسیر حرکت در بازی و بالاپریدن و فرودآمدن روی زمین، از قوزک پا حفاظت می‌کند.

کفش های ورزشی فوتبال

برای بازی در زمین فوتبال به کفش‌های استوک‌دار نیاز خواهید داشت. منظور از استوک همان برجستگی‌هایی است که در بخش کف کفش قرار می‌گیرد و قابلیت کششی به کفش می‌دهد. کفش‌های فوتبال طوری طراحی می‌شوند که انگار پاهایتان بی‌واسطه با توپ در ارتباط است و بنا به ساختار، هنگام شوت‌زدن انگشتان پا آسیبی نمی‌بینند.این استوک ها می‌توانند در داخل کفش به‌ عنوان جزیی ثابت از کفی طراحی شوند یا به‌ صورت جداشدنی باشند.استوک ها معمولاً از سه جنس ساخته می شوند: پلاستیک، لاستیک یا فلز. سه نوع استوک برای این کفش‌ها وجود دارد، استوک مخروطی که استقامت و استحکام بیشتر را برای ورزشکار فراهم می‌کنند، استوک های تیغه‌ای که می‌توانند کشش و سرعت بیشتری را فراهم کنند و استوک های ته سخت برای سطوح محکم‌تر. کفش‌های فوتبالی دارای انعطاف‌پذیری متوسط و ضربه‌گیری نسبی می‌باشند.

کفش های ورزشی کوه‌نوردی

برای خرید این مدل کفش باید ببینید چه سبک از کوه‌نوردی را انتخاب می‌کنید، مسیرتان کجاست، به دل صخره‌ها می‌زنید یا مسیرهای تپه‌مانند را طی می‌کنید. بنا به نقشه مسیر کوه‌نوردی، نوع کفش ورزشی‌تان هم متغیر خواهد بود:

برای پیمودن مسیرهای تپه‌ای و طبیعت‌گردی، به‌سراغ کفش‌های کوه‌نوردی سبک بروید؛

برای پیمودن مسیرهای صخره‌ای و ناصاف، باید وزن کفشتان بیشتر از وزن کفش‌های مسیرهای تپه‌ای باشد؛

برای پیمودن صخره‌های عمیق، یخ‌ها، برف‌ها و حمل‌کردن کوله‌پشتی‌های سنگین نیز به‌سراغ کفش‌هایی سنگین بروید.

کفش های ورزشی کراس ترینینگ

کراس‌ترینینگ (Cross-Training) نوعی ورزش است که در آن تمرینات و ورزش‌های مختلف در کنار هم انجام می‌شوند؛ برای نمونه، تمرینات ژیمناستیک و وزنه‌برداری و… در کنار یکدیگر در برنامه ورزشی فرد در نظر گرفته می‌شوند. اگر به این سبک از تمرینات ورزشی علاقه دارید، باید به‌دنبال کفشی باشید که برای تمام تمرینات ورزشی‌تان مناسب است؛ برای نمونه، اگر تنیس و دویدن را باهم انجام می‌دهید، کفشی بخرید که هم در ناحیه پنجه نرم و راحت است و هم هر دو طرف آن برای انجام تمرینات تنیس از پایتان محافظت می‌کند.

توصیه‌هایی ضروری برای خرید انواع کفش ورزشی

هر ورزشی کفش مخصوص‌به‌خود را می‌خواهد

در هنگام خرید کفش جوراب مناسب به‌ پا کنید

کمی با کفش منتخب در فروشگاه راه بروید

کفش باکیفیت معمولا ارزان نیست

حواستان به ویژگی‌های هر کفش باشد